Shameless

2ο Κεφάλαιο

Νωρίς το απόγευμα γυρίσαμε στο σπίτι μετά την επίσκεψη στον τάφο του πατέρα μου. Χωρίς πολύ σκέψη πήγα αμέσως στο δωμάτιο μου. Ο ήχος του κινητού μου με ξάφνιασε αλλά δεν έκανα την κίνηση να το απαντήσω. Συνέχισε να χτυπά επίμονα και στην τελική η ενοχλητική δόνηση με ανάγκασε να το σηκώσω.
-Γειά Κρίστα, είπα έχοντας ήδη διαβάσει την αναγνώριση κλήσης.
-Γειά σου Κάγια αγάπη μου, σήμερα θα πάμε με τα παιδιά για ταινία και με παρακάλεσαν να σου τηλεφωνήσω να έρθεις, είπε γλυκαίνοντας προσπαθώντας να με πείσει, θα είναι και δύο χαριτωμένα αγόρια μαζί μας, πρόσθεσε ψιθυριστά λες και θα μας άκουγε κανείς.
-Ο καινούριος από χθες; Ρώτησα αδιάφορα.
-Ποιος καλέ; Εκείνος;! Πάει αυτός, μια φάση κάναμε μόνο, γέλασε δυνατά ξεκουφένοντας τα αφτάκια μου.
-Τέλος πάντων, θα έρθω, εντάξει.
-Αχ τέλεια! Τα λέμε στις 9, είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Δεν είναι ότι ήθελα να πάω. Απλώς δεν έχει κανονίσει και κάτι καλύτερο για το βράδυ μου. Ενημέρωσα την μητέρα μου και εκείνη με δισταγμό (λόγω του πένθους) μου επέτρεψε να βγω, διότι έτσι πίστευε πως θα βελτιώσω την ήδη υπάρχουσα κοινωνική ζωή μου. Στην τελική δεν έβγαζε νόημα, αλλά ήμουν ευχαριστημένη που δεν χρειάστηκε να λογομαχήσω μαζί της.
Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και βγαίνοντας στράφηκα προς την τεράστια και γεμάτη ντουλάπα μου σκεφτόμενη τι θα τέριαζε στην περίσταση. Κατέληξα σε ένα κοντομάνικο ροζ T-shirt και μαύρο τζιν σορτς. Η ώρα ήταν 7 και και συνειδητοποίησα πως είχα πολύ χρόνο ακόμα μέχρι την έξοδο οπότε έκατσα στον βελούδινο καναπέ του σαλονιού μας με το κινητό στο ένα χέρι και χάζευα στο instagram, εκεί δηλαδή που η φήμη μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη από την κανονική μου ζωή. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα να φύγω και έβαλα τα λευκά μου sneakers βγαίνοντας από την εξόπορτα και κλειδώνοντάς την. Μετά από 15 λεπτά περπάτημα έφτασα στο σινεμά όπου με περίμενε η υποτιθέμενη "παρέα" μου με δύο έξτρα νέα πρόσωπα.
-Είμαστε όλοι εδώ... επιτέλους, είπε η Κρίστα βάζοντας στο τέλος και ένα χαμόγελο ελπίζοντας πως δεν το άκουσα.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, ή μάλλον αποφάσισαν ποια ταινία θα δούμε και μπήκαμε μέσα. Οι περισσότεροι από την παρέα μας έκατσαν μπροστά ενώ εγώ με την Κρίστα και τα δύο νέα μέλη πίσω τους. Συγκεκριμένα η σειρά που καθόμασταν ήταν: ένα νέο μέλος, εγώ, η Κρίστα και το άλλο νέο μέλος.
Η ταινία δεν μπορώ να θυμηθώ τι θέμα ακριβώς είχε καθώς την περισσότερη ώρα ήμουν απασχολημένη στο κινητό μου το οποίο δεν άφησα από τα χέρια μου στιγμή, αλλά απ'ότι είχα καταλάβει έπαιζε ταινία δράσης.
Η Κρίστα και το αγόρι δίπλα της είχαν έρθει πολύ κοντά κατά την διάρκεια της ταινίας και όταν άρχισαν να φλερτάρουν ένιωσα απίστευτα άβολα. Από τα δεξιά μου ένα αηδιαστικό ζευγαράκι και αριστερά μου ένας άγνωστος του οποίου το όνομα δεν ήξερα καν. Όταν το ξανασκέφτηκα θεώρησα πώς ήταν πολύ καλή ευκαιρία για να ξεκινήσω μία κουβέντα μαζί του μιας και ο ίδιος φαινόταν αδιάφορος για την ταινία παίζοντας με το ύφασμα του καθίσματος του.
-Συγνώμη που δεν συστήθηκα, ψιθύρισα για να μην ενοχλήσω τους γύρω που προσηλωμένοι παρακολουθούσαν με αγωνία την ταινία, το όνομα μου είναι Κάγια.
-Ντέιβιντ, είπε λακωνικά μόλις σήκωσε το βλέμμα του πάνω μου και ξαναγύρισε στο κόκκινο φθαρμένο ύφασμα. Wow, είχε πολύ ωραία μάτια αλλά βαριόταν τόσο να δει την ταινία όσο και να μου μιλήσει. Εφόσον δεν είχε διάθεση να συνεχίσει την συζήτηση η δική μου βαρεμάρα αυξήθηκε ραγδαία.
-Πηγαίνετε στο ίδιο σχολείο με τον Μπράιαν; τον ρώτησα προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να κρατήσω ζωντανή τη συνομιλία μας. Μπράιαν ήταν το όνομα του δεύτερου αγοριού που απασχολούσε την Κρίστα και το είχα μάθει από τις εκατοντάδες φορές που την να άκουσα να το λέει το τελευταίο μισάωρο.
-Ναι, μου απάτησε μονολεκτικά πάλι.
Τι μυστηριώδης τύπος... αναρωτήθηκα από μέσα μου επιστρέφοντας και πάλι στο κινητό μου. Θα είναι μια πολύ βαρετή βραδιά...

... ή όχι;