Shameless

5ο Κεφάλαιο

Η ώρα ήταν 11 το πρωί και ήμουν έτοιμη για ακόμη μια έξοδο. Το κουδούνι της εξόπορτας ήχησε και έτρεξα να ανοίξω φωνάζοντας από το δωμάτιο μου στην μητέρα μου πως είναι για εμένα. Στην πόρτα στεκόταν η Σάρα. Οι ξανθές χαλαρές της μπούκλες έπεφταν απαλά στους ώμους της και τα γκριζογάλανα ματιά της έλαμψαν από ενθουσιασμό μόλις με αντίκρισε.
-Κάγια! Μου έλειψες!! Είπε χαρούμενη αγκαλιάζοντάς με.
-Σάρα! Και εμένα μου έλειψες..., δεν ήταν ψέμα. Είχα καιρό να την δω. Όχι βέβαια ότι τρελάθηκα και στην αγωνία για την έξοδο μαζί της... Αλλά εντάξει. Ας πούμε πως μου έλειψε.
Φτάσαμε στην καφετέρια που έκλεισε ραντεβού η Σάρα με τα δύο νέα άτομα. Μου μίλησε για το ένα από αυτά. Ήταν λέει μια πανέξυπνη και πανέμορφη νεαρή κοπέλα που γνώρισε στα μαθήματα καλών τεχνών που έκανε το τελευταίο διάστημα. Ήταν, επίσης, δύο χρόνια μικρότερη μας. Αλλά δεν είχε τόσο άγχος για εκείνη, όσο γιατί η κοπέλα (Καρίνα απ'ό,τι μου είπε την έλεγαν) θα έφερνε και τον αδερφό της.
Τα ανοιχτόχρωμα ματιά της Σάρας άστραψαν με ενθουσιασμό και το χέρι της σηκώθηκε αυτόματα να χαιρετήσει. Γύρισα το κεφάλι μου στο μέρος που είχε καρφωθεί το βλέμμα της και το θέαμα με άφησε άφωνη... Ήταν ο Ντέιβιντ. Ο γνωστός ο Ντέιβιντ από χθες. Η Κρίστα μου είχε υποσχεθεί πως θα ήταν μαζί της. Πως; Πώς ήταν εδώ; Γιατί ήταν εδώ; Με μια γρήγορη ματιά είδα την αδερφή του. Ήταν όντως πολύ όμορφη κοπέλα. Είχε ίσια μακρυά μαύρα μαλλιά και καταπράσινα μάτια. Ήταν αδύνατη αλλά όχι αρκετά ψηλή. Το δέρμα της πορσελάνινο, λευκό, εύθραυστο σαν κούκλας και τα μάγουλα της ροδαλά. Το χαμόγελο της αξιαγάπητο καθώς χαιρετούσε την Σάρα. Ίσως και να έμοιαζε αρκετά τον αδερφό της... αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτώ φωναχτά.
Έκατσαν στο τραπέζι μας. Δεν κοίταξα ούτε στιγμή τον Ντέιβιντ όσο κι αν πέθαινα από περιέργεια να δω την αντίδραση του.
-Σάρα! Από δω ο αδερφός μου, είπε η Καρίνα με την γλυκιά της φωνή.
-Ντέιβιντ, χάρηκα, ακόμα και τότε η φωνή του νωχελική και αδιάφορη όπως την θυμόμουν.
-Κάγια! Δεν θα συστήσεις τον εαυτό σου; ρώτησε με βλέμμα απορίας η Σάρα περιμένοντας την απάντηση μου.
-Το όνομα μου είναι Κάγια. Χάρηκα για την γνωριμία! Είπα με μεγάλη προσπάθεια να χαμογελάσω. Πρώτη φορά νιώθω τόση αμηχανία. Η Καρίνα μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο. Δεν άντεχα. Ήταν αποπνηκτικό. Δεν μπορούσα να μείνω στο ίδιο χώρο μαζί του.
-Σ-Συγνώμη..., (ήταν ιδέα μου ή μόλις τράβλισα;) Θα βγω λίγο έξω... Θέλω λίγο αέρα. Θα επιστρέψω σύντομα, ειπα σιγανά και σηκώθηκα από το τραπέζι αφήνοντας πίσω μου την Σάρα ανήσυχη, τον Ντέιβιντ σε βαθιές σκέψεις και την Καρίνα με βλέμμα απορίας.

Βγήκα έξω από το μαγαζί. Ο καυτός καλοκαιρινός αέρας με χτύπησε απότομα. Έκατσα στο πρώτο παγκάκι που βρισκόταν κάτω από την σκιά ενός μεγάλου δέντρου. Χωρίς κανέναν τους δίπλα μου ήταν τεράστια ανακούφιση. Πως βρέθηκε αυτός εδώ; Γιατί δεν ήταν με την Κρίστα;
Τις σκέψεις μου ένιωσα να διακόπτει ένα χέρι που άγγιξε απαλά και διστακτικά τον ώμο μου.
Ξαφνιασμένη, το κεφάλι μου γύρισε απότομα.
-Ν-Ντέιβιντ;! δεν πίστευα στα μάτια μου. Αποκλείεται. Τι κάνει εδώ;
-Άργησες, μου είπε ήρεμα.
-Τι κάνεις εδώ; Εκείνος κοίταξε αλλού κάπως ενοχλημένος. Μετά έδειξε να το ξανασκέφτηκε και έκατσε δίπλα μου.
-Άργησες.
-Συγνώμη...
-Ζητάς πολύ συχνά συγνώμη.
-Συγ-... ξερόβηξα και καθάρισα τον λαιμό μου. Γιατί ήρθ-
-Τι έπαθες; με διέκοψε χωρίς να με κοιτάξει στα μάτια. Δεν περίμενα να ακούσω την ερώτηση αυτή. Όχι από εκείνον τουλάχιστον.
-Ήθελα λίγο αέρα. Μπορεί να σου φαίνομαι κοινωνική. Ίσως και να μην είμαι τόσο... Δεν μπορώ τις νέες συναντήσεις. Αισθάνομαι πολύ άβολα. Γι'αυτό ήθελα αέρα. Δ-ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΝΑ ΚΆΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΉ ΣΟΥ!! φώναξα προσπαθώντας να προστατέψω τον εαυτό μου. Εκείνος πήγε να γελάσει αλλά το έκρυψε.
-Το κατάλαβα.
-Είναι πολύ συμπαθής άτομο. Απλώς με έχει κουράσει η διαδικασία να γνωρίζω νέα πρόσωπα ξανά και ξανά, ξαφνιάστηκα βλέποντας τον να με παρακολουθεί με προσοχή. Δεν έχω την προσοχή των άλλων συχνά. Για λίγο ίσως και να χάρηκα που ήταν δίπλα μου.
-Η αδερφή μου... Έχει δεχτεί πολλές επιθέσεις από κακομαθημένα στο σχολείο της. Ξέφυγαν από το λεκτικό επίπεδο και έφτασαν να την πληγώνουν σωματικά. Τότε αποφασίσαμε να σταματήσει το σχολείο και να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι. Γι'αυτό ήρθα μαζί σας. Ήθελα να δω με τι είδους άτομα θα συναντηθεί, μου άρεσε να τον ακούω να μιλάει. Κάπως σε γοητεύει. Όταν σταμάτησε με κοίταξε καρφώνοντας τα καστανο-πράσινα μάτια του στο δικό μου βλέμμα.
-Μίλησε της. Θα δεις ότι το αξίζει...
-Θέλω να δώσω μια ευκαιρία στην αδερφή σου. Φαίνεται πολύ καλό κορίτσι και είμαι σίγουρη πως είναι, εκείνος έγραψε καταφατικά. Σηκωθήκαμε ταυτόχρονα από το παγκάκι και πήγαμε προς το μαγαζί. Αυτήν την φορά, σε αντίθεση με χθες βράδυ, περπατούσε δίπλα μου. Στάθηκα λίγο και με κοίταξε.
-Ευχαριστώ πολύ... ψιθύρισα. Εκείνος μου χαμογέλασε. Ξαφνιάστηκα πολύ από αυτό, δεν το περίμενα καθόλου. Πρώτη φορά μου χαμογέλασε και είχε τόσο ωραίο χαμόγελο, το ομορφότερο που έχω δει! Το αγνόησα γρήγορα όμως και τον ακολούθησα μέσα στο μαγαζί.
Τι έγινε μόλις τώρα;! Ένοιωθα χαρούμενη και μπερδεμένη. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το δικό μου χαμόγελο που εμφανίστηκε στα χείλη μου.
Αυτός ο τύπος...! Ντέιβιντ. Θα σε ξαναδώ...;