Shameless

7ο Κεφάλαιο

Μια βασανιστική βδομάδα είχε περάσει και δεν ξαναείδα την Σάρα, την Καρίνα ή τον Ντέιβιντ. Το καλοκαίρι πορευόταν προς το τέλος του και τα γενέθλια μου πλησίαζαν όλο και πιο κοντά. Σε 3 μέρες για την ακρίβεια. Το τελευταίο διάστημα έβγαινα με την Κρίστα και τις παρέες της. Είχε χωρίσει τον Μπράιαν και ξεκίνησε νέα σχέση με κάποιον του οποίου το όνομα δεν μου φάνηκε απαραίτητο για να συγκρατήσω. Αυτή η στάση της μου ξύπνησε αναμνήσεις από τον δικό μου εαυτό. Έπαιξα με τα συναισθήματα πολλών αθώων αγοριών που σου ζητάνε μόνο αγάπη και προσοχή, αλλά για να καταπνίξεις τον εγωισμό και την αλαζονεία σου καταλήξεις να τους μαχαιρώνεις πισώπλατα. Να τους χρησιμοποιείς με ψεύτικες υποσχέσεις και φτιαχτά έξυπνα λόγια. Αλλά οι όμορφες φράσεις δεν αρκούν για να αποδώσουν το νόημα πίσω από τις ματιές τους όταν τους έχεις ήδη προδώσει. Όταν τους λες το αντίο την στιγμή που σε χρειάζονται περισσότερο, μόλις δεθούν συναισθηματικά μαζί σου σαν να μην είναι τίποτα. Τι έκανα; Συγνώμη; Σε πλήγωσα; Πώς να επανορθώσω; Θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος, στο υπόσχομαι. Σε αγαπάω. Μη φύγεις. Αισθήματα που οι κομψά χτισμένες λέξεις δεν μπορούν να περάσουν όπως ένα βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα με κυνηγάει. Γι'αυτό, λοιπόν, δεν μπορώ να κάνω νέα σχέση μετά τον Στιβ. Ήταν σφάλμα να πληγώνω τους άλλους γύρω μου και περιμένω υπομονετικά το κάρμα ώστε να πληρώσω για τον σαδισμό μου. Δεν το αξίζω να συνεχίζω έχοντας μαχαιρώσει τις καρδιές τόσων ανθρώπων.
Ήταν χαράματα και είχα βγει σε ένα πάρκο για να πάρω αέρα και να διώξω αυτήν την καταιγίδα σκέψεων που πλημμύριζε το κεφάλι μου σαν τσουνάμι.
Η ησυχία κυριαρχούσε τόσο πολύ που σχεδόν μπορούσα να ακούσω την αναπνοή μου. Μόνο ο ήχος από κάποια μοτοσυκλέτα που και που ακουγόταν στο βάθος να περνάει με μεγάλη ταχύτητα τους κενούς δρόμους. Για αρχές Αυγούστου είχε αρκετή ψύχρα και το κρύο κύμα αέρα ανατρίχιασε το κορμί μου.
Άκουσα σύρσιμο στα χόρτα και γύρισα το κεφάλι μου διακριτικά. Τα ανακατεμένα μαλλιά και η λάμψη στα μάτια του, από το φως της λάμπας που έφεγγε σιγανά, πρόδωσε την παρουσία του.
- Ντέιβιντ...;
- Κάγια;
- Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;
- Εσύ τι κάνεις εδώ;
Μια κόκκινη φλόγα που έκαιγε κοντά στα χείλη του μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
- Δεν ήξερα ότι καπνίζεις.
- Πολλά δεν ξέρεις για εμένα, μου αποκρίθηκε και ήταν αλήθεια. Όντως, δεν ήξερα πολλά για εκείνον μα αυτό που με εκνεύριζε περισσότερο ήταν η περιέργεια μου να μάθω για αυτόν. Ποτέ δεν ήμουν τόσο περίεργη...
- Ντέιβιντ... σβήστο, τον παρακάλεσα.
- Γιατί;
- Απλά κάν'το... εκείνος ξεφύσηξε τον τελευταίο καπνό σαν αναστεναγμό και το έσβησε. Τον πλησίασα και στάθηκα μπροστά του τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τη μέση του. Ξαφνιάστηκε και το κατάλαβα από την κόφτη αναπνοή που πήρε, αλλά μετά ανταπόδωσε την αγκαλιά.
- Κόψ'το τσιγάρο...
- Θα το κάνω. Μου ψιθύρισε και έκλεισε τα μάτια του σφίγκοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια του γύρω από την μέση μου.
- ...
- ...
- Βρωμάς.
- Ευχαριστώ, αποκρίθηκε ειρωνικά.
- Από το τσιγάρο εννοώ, του είπα και γέλασα. Εκείνος μου χάρισε ένα χαμόγελο
- Έλα θα σε συνοδέψω σπίτι. Και μη πεις τίποτα στην Καρίνα για το κάπνισμα. Δεν θέλω να μάθει.
- Μόνο αν μου υποσχεθείς ότι θα το κόψεις.
- Καλά... Ίσως στο μέλλον... Για εσένα.