Cyberbully ~ Mainstreet

|| 13

Rein POV

"Rein, blijf even wakker, alsjeblieft." Zegt de dokter tegen me voor de zoveelste keer. Het is iets van 3 uur 's nachts en mijn ouders zijn nu onderweg naar het ziekenhuis.

De dokters hebben me helemaal onderzocht, ook op genoeg dingen die nogal overbodig waren. Ik heb een gebroken been en een lichte hersenschudding, doordat ik met mijn hoofd tegen een boomstronk ben geknald.

Er wordt zachtjes op de deur geklopt en mijn moeder haar hoofd steekt de kamer in. Zodra ze mij ziet liggen snelt ze naar me toe en pakt mijn hand.

"Schatje toch." zegt ze met tranen in haar ogen terwijl ze mij aankijkt. Mijn vader pakt mijn andere hand. "Wat is er gebeurd?"

"Ik weet het niet. Ik fietste door het bos richting Eva haar huis en ineens viel ik. Ik knalde met mijn hoofd tegen een boomstronk en mijn been zat vast tussen mijn fiets, maar ik zou niet weten hoe dat is gebeurd." Ik begin te gapen en kan mijn ogen kwalijk open houden.

"Ga maar lekker slapen schatje." zegt mijn moeder tegen me. Zonder nog iets te zeggen sluit ik mijn ogen en dompel ik weg.

•

Ik hoor een stem iets zeggen, maar ik kan niet uitmaken wie het zegt, of wat er wordt gezegd.

Ik zucht en open langzaam mijn ogen. Rustig kijk ik de kamer door en de mensen die aan het praten waren, de dokter en mijn moeder, kijken me aan.

"Hey schatje, hoe voel je je?" Vraagt mijn moeder. Ik haal voorzichtig mijn schouders op.

"Ik voel me een beetje beurs, maar verder gaat het wel. Wanneer mag ik weer naar huis?"

"Over een uurtje of twee." vertelt de dokter. "Ik moet nog een paar dingetjes bekijken en je krijgt zo een ontbijtje en daarna mag je naar huis."

Ik knik rustig en gaap. Een nacht slapen in een ziekenhuis is niet bepaald fijn met piepende apparaten naast je en de vieze ziekenhuis geur.

De dokter gaat weg en mijn moeder gaat zitten op de stoel naast het bed.

"Ik heb trouwens Daan en Owen gebeld en vertelt hoe het met je ging. Zij zouden het vertellen aan de andere jongens en aan Eva." Vertelt mijn moeder zacht.

Ik kijk op naar het witte plafond van de kamer. Waarschijnlijk was iedereen echt super ongerust over mij gisteravond. Ze zijn speciaal voor mij zo'n beetje het hele dorp door geweest.

•

Een paar uur later mag ik dan eindelijk naar huis toe. Mijn moeder had schone kleren meegenomen en nu hinkel ik met krukken de deur van het ziekenhuis uit.

Man, ik heb nu al een hekel aan die dingen. En dan moet ik daar minstens 6 weken mee rondlopen.

Als we thuis aankomen, lopen mijn vader en Chrisje naar buiten en helpen me uit de auto, waarna ze mij helemaal plat knuffelen.

Ik hinkel naar binnen toe en plof neer op de bank. Mijn moeder geeft mij de afstandsbediening en een pak koekjes.

"Als je iets wilt roep je maar gewoon, dan hoef je niet de hele tijd het huis op en neer te hinkelen."

"Heb je mijn telefoon?" Vraag ik.

"Die is helemaal kapot. We kunnen vanmiddag wel kijken om een nieuwe." Ik knik en ze laat me tv kijken.

Voor ik het weet staan Daan en Nils al op de stoep.

"Man, ik schrok me dood toen ik je daar zo zag liggen!" Roept Daan als we binnen zitten.

"Waar is de rest? Owen enzo?"

"Oh Owen moest Sofie naar huis brengen." Zegt Nils.

"En Eva?"