Uyan Vanessa. Ruhuna gizlenen, irislerine yansıyan gücün farkına var. Aç avuçlarını, çevir semaya. Kapat gözlerini, ruhundan geçen kelimeleri fısılda.
Sen yaratılmış olansın. Sen Tanrı tarafından kutsanarak yaratılmış olansın. Sen onun için yaratıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hissediyorum.
Sonbaharın ortasında, yeşil, kırmızı ve sarı yaprakların huzurunda, etrafımızda çember çizerek koştuğunu hissediyorum.
İşitiyorum.
Kurumuş yaprakların üzerinden her geçişinde, onları nasıl ezip paramparça ettiğini işitiyorum.
Ve dinliyorum.
Ayın inzivaya çekildiği, bu kara kışa davetiye çıkaran sonbaharın eteğinde, muhtemelen Alexis'in neşesi sebebiyle parıl parıl parıldayan güneşin ruhunda, usul usul tenimi okşayan rüzgârı, doğanın temiz kokusunu ve kontrolsüz bir hızla atan kalbinin, sertçe göğüs kafesini dövdüğünü heyecanla dinliyorum.
Hemen yanıbaşımda, yaklaşık on metre kadar olan İbed ağacından uzaklaşıyorum ve sarı bir yaprak avuçlarımın içerisinden un ufak olmuş bir edayla özgürlüğünü ilan ederek toprağa dökülüyor. Onu parçaladığımın farkındayım. Belinda teyzem karşımda, etrafımızda kontrolsüz bir korkuyla, durmaksızın dönen Gobline alayla bakıyor. Muazzam yeşil gözleri yaratığı öyle hızlı takip ediyor ki, her iki salisede bir onu gözden kaçırıyorum.
"Ellerini kaldır." diye fısıldıyor. Onu ikiletmiyorum ve ellerimi kaldırıp, avuçlarımı gökyüzüne bakacak şekilde açıyorum. Korkum, bedenimi kâbus larvaları misali kemiriyor. Gücümü kontrol ederken çektiğim güçlüğü, Trolleri kovalarken ve onlardan kaçarken yaşamadığıma eminim.
"Onu yakala Vanessa." diyor bakışlarını çok kısa bir anlığına benimle kesiştirerek, "Onu yakala ve yok et."
Goblinler... Yeşil, yapış yapış sıska bedenleriyle, uzun kulak ve burunlarıyla; kötü ruhları ve hırsızlıklarıyla bilinirlerdi. Pek de uzun sayılmayacak yaşantım boyunca hiçbir Goblinin iyi ruhlu olduğuna rastlamamıştım. Fakat yine de onu öldürmek istemiyordum, çünkü bize herhangi bir zarar vermemişti.
Kulaklarımın işittiği tiz çığlık ve ardından anlamlandıramadığım boğuk bir gürültü, dikkatimin dağılmasına neden olurken, Goblinin küçük bir tavşanı yakaladığını ve onu acımasızca ön ve arka patilerinden tutarak kendi etrafında savurduğunu gördüm. Aynı zamanda koşmaya da devam ediyordu. Duyduğum gürültünün sebebiyse Alexis'in sonsuz hayvan sevgisinden kaynaklanıyordu.
O gökyüzüne hükmedenlerdendi.
Telaşı sonucu gök, tepkisine itaat ederek kükremişti. Belinda teyzem olumsuzca başını iki yana salladı ve "Aleda," dedi kayıtsız bir ses tonuyla, "Kız kardeşinle ilgilenir misin, lütfen?"
"Ben çocuk değilim!" diye gürledi Alexis. Aynı saliseler içerisinde, gök de onunla birlikte aydınlandı ve büyük bir gürültüyle, taş evin önüne peş peşe yıldırımlar düştü.
