PROLOGUE

51 5 0
                                    

"Susugal ka paba? Kung mismo'ng lumimot ay tadhana na?"

"Huh?"

I asked him. Nakatitig lang siya sa boonfire na nasa harap namin. Di ko alam pero parang ang lalim ng iniisip niya. Sobrang lalim na pati mga lumalabas sa bibig niya, di ko na maintindihan.

Silence embraced us. Not until he turned his head to finally meet my gaze.

"Venice..."

He said habang patuloy lang na nakatitig sakin. His eyes, it seems like it has a lot of questions to ask pero pilit niyang pinipigilan.

"Ikaw ba talaga si Venice?"

Napakunot ang noo ko sa tanong niya.

"Of course! Ano ako? Poser---"

I answered pero agad din akong napahinto nang makita ko ang namumuong luha sa mga mata niya.

"Sana hindi ikaw si Venice... para tumigil na 'to."

Sabi niya sabay turo sa dibdib niya. At kasabay nun ang unti-unting pag-agos ng mga luha niya sa kanyang mukha.

Agad akong napaiwas ng tingin. Ang sikip sa dibdib na makita siyang ganito. Napakapamilyar na emosyon. Napakapamilyar na pakiramdam.

Pero

Kahit anong pilit 'kong alalahanin. Wala parin akong maalala.

"Kung hindi man ikaw si Venice...

I hope you find me...

I hope you find me in your journey...

On retrieving the untold."

                           ********

Disclaimer: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either products of the author's imagination or used in fictuous manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

VOTES AND COMMENTS ARE HIGHLY APPRECIATED! ENJOY READING! ❤

On Retrieving The UntoldTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon