Katiller Ve Polisler *Bangtanpink* {ASKIDA}

0.1

İyi okumalar💎

Burayı okuyun lütfen;!
Öncelikle olayları direk ortadan değil en başından anlatacağım. Yani şuan bu iki çete tanışmıyor. Uzun ömürlü bir kitap olması için ve daha çok okunaklı olması için bunu yapıyorum. Okuduğunuz için teşekkürler.

Buyrun Hikayeye Geçin💓

Kim Jennie

"O elmasları alırken adamları öldürmedin mi yani? Eğer benim tarafımda çalışıyorsan dediklerimi de yapacaksın!"

Derin bir nefes vererek konuşmak için ağzımı aralamıştım -ki patronumuz olacak o şerefsiz beni bölerek konuşmaya devam etti.

"Eğer bir daha böyle bir hata görürsem-"

"Siz beni uyarıyorsunuz ve ben size neden öldürmediğimi defalarca söylüyorum ama siz anlamıyorsunuz! Orada küçük bir çocuk vardı. Eğer annesini öldürseydim çocuk ortada kalacaktı. Kusura bakmayın ama ben bu kadar da acımasız biri değilim."

"O zaman bu işi yapmayı bırak."

"Bırakıp bırakmayacağıma siz mi karar veriyorsunuz?"

"Evet çünkü bu işi sana veren benim."

"İstesem gider başka bir çete ile de çalışabilirim fakat sizin bana ihtiyacınız var haksız mıyım?"

"Senin gibisini bulabilirim."

Bu cevabı duymayı beklemiyordum. 16 yaşında bir kız olarak nereye gidecektim ki.

"Sonunda sizden kurtuldum."

Yerden çantamı alarak çıktım.

Hiç kimsem yoktu. Gidecek bir yerimde yoktu.

Bu gece bir bank'ta uyumak zorunda mı kalacaktım? Evet öyle olacaktı.

En yakın bildiğim park'a doğru yürümeye başladım.

Bu zamana kadar kazandığım şeylere rağmen bir kadını öldürmedim diye her şey  hiç sayılmıştı.

İnsanlar beni sınıyordu,gerçekten!

Taş'a takıldığımda küçük bir küfür mırıldanıp yürümeye devam ettim.

Neden bütün sıkıntılar beni buluyordu?

Park'ın demir kapısını açıp içeri geçtim.

Gözlerimi bank aramak için gezdirirken kocaman parkın içinde tek başına oturup kendi kendine söven birini gördüm.

Şimdi de deliye rastladım sanırım. Belki de kendi kendine konuştuğundan bile haberi yoktu.

En iyisi yanına gitmekti. Az da olsa sıkılmazdım.

Yanına doğru yürüyerek kıza doğru seslendim.

"Hey,sen!"

Yine de bana bakmamıştı. Yanına geldiğimde gözlerimi devirerek omzundan dürttüm.

Kafasını bana doğru çevirdiğinde yüzünü inceledim.

Siyah saçları,küçük burnu,dolgun dudakları ve koreli olmadığını belli eden gözleri ile bana baktı. (Lisa'nın saçları şuan siyah onun için siyah yazdım yanlış anlaşılmasın lütfen.)

"Kendi kendine konuşuyorsun."

"Çünkü tek beni anlayan benim."

"Mantıklı düşünce. Oturabilir miyim? Az önce kovuldum da."

"Otur."

Biraz yana kayıp yanını patpatladı.

"Adın ne?"