tırtılken gittiğimiz yolları bilemiyoruz ki; nicedir yürüdük, ne zorluklarla başa çıktık da... sahi o yollardan neden geçtik biz? bu emekler neye lazımdı? çektiğimiz acılar, hayatın cilvesi miydi sadece?
sonra koza olduk, dertlerimiz katlandı. ızdıraptan başka bir şey değildi, o dönüşümler hakkaten canımızı yaktı. sinirden dişlerimizi sıktık, üzüntüden gözyaşı döktük, kayıplarımızla diplere çöktük; ezildik, ezdik, üzdük, yorduk, yorulduk, hayat gailesi içinde kaybolduk.
biliyorum çünkü bambaşka hikayelerde de olsa, yaşananlar aynı.
zaman geçecek, o çırpınışlar, ızdıraplar kozayı açacak, ruhumuz kanatlanıp kelebek olacak. kelebek olunca, tırtılken yürüdüğümüz yolları bir çırpıda görebileceğiz ve o zaman bütün noktaları birleştirip anlayabileceğiz; neden oralardan geçtik, o acılar bize neler öğretti...
bizi bugün kelebek yapan şeyin, yaşadığımız zorluklar, tanıştığımız insanlar, çektiğimiz acılar, gördüğümüz hayatlar olduğunu farkedeceğiz.
ruhlarımızın buraya bir tırtıl olarak gelip, tekamüle varmak için adım adım deneyimle yoğrularak ilerlediğini ve kozamızı açıp içimizdeki güzelliği bulmak, ruhumuzu özgür kılmak için bazı deneyimleri yaşamak zorunda olduğumuzu anlayacağız.
yani demem o ki,
kelebek olana kadar,
kendine zaman ver.
