Bu şiire nasıl başlayacağımı bilmiyorum aslında.
Her harfin,her kelimenin bir kabahati var gözümde.
Sanki bir şeyler eksikmiş gibi geliyor bana.
Bu aralar kalemim bana ters düşüyor.
Ya da kağıda anlatamıyorum derdimi.
Seni ve o günü anlatamıyorum.
S'en diyorum anlamıyor,
O diyorum anlamıyor,
Yar diyorum anlamıyor...
Yara diyorum bende
Hem de derin bir yara,
Ve ben o yarayı ha bire kaşıyorum.
Bilmem...
Belki korkuyorum,
Belki de unutmak istemiyorum.
Her attığım adımda,
Hatta her sokağın çıkışında
Tek tek saydığım kaldırım taşlarından kafamı kaldırdığımda seni görmek istiyorum.
Seni unutmak istiyorum.
Aslında istemiyorum...
Seni unutmak istediğim her vakit çelişiyor cümlelerim.
Seni unutmak :
En sevdiğin kitabının arasına gül koymak gibi birşey.
Gül kurur belki,
Ama ne kendi yok olur,ne de kokusu...
Seni unutamıyorum...
Bu yüzden yazıyorum
Bu yüzden yaşıyorum...
