Men ideale man?

Deel 9 🖤

Wat er toen gebeurde.
Het kamer was altijd koud en heb het zo koud, ik kreeg hier een kleedje die ik verplicht was om aan te doen.

Ik probeerde achter te komen wat dit allemaal met men vader te maken heeft maar niks kwam in mijn hoofd terecht helemaal niks! Ik ben altijd een vaderskind geweest en ik ken hem heel erg goed. Ik snap echt niks meer van dit leven. Dagen lang waren voorbij.. ik was het echt zat en had zo veel honger. Als ik nu mezelf zou bekijken zou ik gewoon schrikken, alle mensen waarvan ik hield kwamen in men hoofd. In het donkere plaats werd ik alleen maar depressief en wou gewoon niet meer leven, de dood voor mij kon op elke moment komen.

*Deur gaat open* 'Siham, dit is je laatste keer je eet of ik doe je iets aan!' Zei de man. 'Jij denkt serieus dat dat mij kan schelen, je durft niet eens je eigen gezicht te laten zien? Bang hé?' Zei ik stoer terwijl ik zo bang was. 'Luister wat vind je ervan, als je vanaf nu blijft eten mag je een brief schrijven die komt terecht naar je ouders? Wat vind je meer kan ik niet doen!!' Zei hij. 'Oke dan.. maar verwacht niet dat ik dan blij ben ofso.' Zei ik. 'Boeit me geen ene reet, schrijf en eet.' Zei hij terwijl hij me papier en pen haalde.
Ik hoorde een paar mannen in een kamer lachen en praten.. zouden hier meer mensen zijn dan? Plots kwam iemand binnen en ik kon zijn gezicht zien.. eerlijk hij was super knap! Waarom zijn de knappe jongens altijd de klootzakken?! Hij kwam naar me en zei 'Hee meid.. hoe gaat het?' Zei hij lief. 'Uhm super, terwijl ik in dit kamer verrot!' Zei ik. 'Sorry daarvoor, ik volg alleen de regels van mijn baas. Anders zou ik nooit iemand zoals jij hier hebben gevangen.' Zei hij. 'Nu denk je dat ik gerust ben hé? Ik weet niet eens wanneer ik terug zal zijn ik verstik hier gewoon!!' Ik barste in tranen en hield het niet meer vol. Ik zag dat de knappe jongen een verdrietige blik had.. hij kwam naar me omhelsde mij. Ik had het zo nodig dat ik zelf gewoon hem vast hield. 'Dit had ik zo nodig bedankt.. uhm wat is je naam?' Vroeg ik. 'ik ben..-' plots kwam de baas, de man die dus helemaal zwart aangekleed was. 'WAT DOE JIJ HIER?! WIL JE SLAGEN KRIJGEN OFSO? ERUIT! NU!' Zei hij tegen hem terwijl ik bang was. Wat bezielt toch deze man, echt een gestoorde! Hij kwam naar me toe en hield me vast aan men kin. 'Zo zo mijn gevangene praat even met mijn mannetjes hé! Vind je dat oke?!' Riep hij. Er kwamen geen woorden van mijn mond, ik trilde helemaal en zag alles zwart voor me. Ik was flauwgevallen.

Perspectief Amir.

Dagen lang voorbij en nog steeds niks. Op een dag hoorde ik me telefoon en had de moeder van Siham aan de lijn. Ik had zo een goeie contact met de ouders van Siham en had hun nummer al. 'Ja met Amir.' 'Lieve man kunt u aub nu komen! Er is een brief toe gekomen maar mijn man is aan het werk en ik versta geen Nederlands. Er is een groot kans dat dit van Siham is.' Zei de moeder. 'Oh ghalti (tante) ik kom er meteen aan!' Zei ik. Ik pakte een bus en ging richting de huis van Siham en was aangekomen. Ik liep zo snel mogelijk en klopte de deur. De moeder deed open en liet me binnen, ik zat en zag een brief aan de tafel. Ik was zo bang om dit te lezen. Ik nam het en besloot hem toch te lezen..

Stem en deel. Thank youu ❤️