Prologue:
"So this is all what you've got, Keyla?! Eto na yun?! You're worthless! Get out! You've such a waste of time! Sana kay Andrea ko nalang binigay to! Get out! Leave!!!" Sigaw ng daddy ko after nyang mabasa ang proposal na ginawa ko.
Sanay na ko.
Purgang purga na ko sa lahat ng masasakit na salita galing sa daddy ko.
Mula pagkabata, never naman ako nakarinig ng papuri from him. He's always comparing me to my sister, Andrea.
I don't know what's with her at puro sya ang magaling.
I'm nothing daw compare to her.
Well I guess that's right. She has everything.
The beauty, brains, sexy body and of course the trust of my parents, especially dad.
I sighed after I close his office's door.
Panay ang tingin sakin ng mga maids na nadadaanan ko. Mga chismosa!
"Why are you looking at me?!" Sigaw ko kay Manang Celia.
I know that look. Naawa sya sakin.
Duuuhhh! Ayokong kinaawaan ako ng mga tao. Awang awa na na ako sa sarili, tapos kakaawaan nyo pa ko? Ayoko na.
"Ok ka lang ba, Keyla?" Patuloy akong sinusundan ni manan pababa ng hagdan.
Tsk. Annoying.
Huminto ako sa paglalakad at humarap sa kanya, "Im ok, kita naman diba? Leave me alone!" Tiningnan ko sya, kitang kita ko na nag-aalala sya sakin.
"Anong gusto mo, ipaghahanda kita." Hindi sya pinansin, dire-diretso lang akong lumabas ng bahay.
San nga ba ko pupunta? Hayyysss.
Kahit saan, basta gusto ko lang kumawala dito.
Nakita kong sinusudan pa rin ako ni manang Celia kaya huminto ako, "leave me alone or else, HINDI NA KO BABALIK DITO. Go! Pumasok na kayo sa loob! I don't need you here! I don't need anyone!" nagpatuloy akong lumakad hanggang sa nakarating akong gate.
"Open it!" Sigaw ko sa guard.
"Pero maam--" Tiningnan ko sya ng masama.
"I. Said. Open. It!"
"Sabi po ng daddy nyo na wag ko daw po kayo papalabasin eh. Baka mawalan po akong trabaho maan, Keyla." pagmamakaawa nung guard namin sakin.
Naawa rin naman ako, but nanaig ang sama ng loob ko ngayon.
I just want to escape.
"Look, I dont have the car. Wala akong dala kahit ano, wala akong kinuha. Wala akong dadalhin na kahit ano. Is it enough, babalik rin ako kuya. Please." lumabas nanaman ang pagiging soft ko, and I hate it.
"Maam, kasi po ako ang mapapagalitan kapag nalaman ni Sir na--"
"Hayaan mo sya!" sigaw ni Daddy galing sa pinto.
Here we go again, ipapahiya nya nanaman ako sa mga tao dito.
"If she wants to leave, go! As long as wala kang dadalhin na kahit ano, you're free to leave. I know na babalik at babalik ka parin naman dito kahit anong mangyari." Lumakad sya papunta samin at sya mismo ang nagbukas ng gate.
Nakita kong nakatingin si Manang Celia sakin, at umiiyak. Why is she crying? We're not even related. Yes, she's been here before I was born, pero bakit ganon nalang ang reaksyon nya everytime na aalis ako ng bahay na to?
Tsk. Naawala lang yun sakin.
Tuluyan akong lumabas ng bahay. I don't know where to go.
Habang naglalakad ako, tiningnan ko ang wallet ko.
"Buti at may 1k pa." I forget my credit card, and actually, ayokong dalhin yun. My dad will knew if gagamitin ko yun.
Nakalabas na ko ng subdivision namin, so, this is the real world? Puno ng ilaw ang paligid, ang daming taong naglalakad. Nakakalito.
Dinala ako ng mga paa ko sa isang coffee shop. The coffee shop looks so relaxing. The ambience of it is so perfect.
I opened the galss door.
Ang bango ng amoy ng kape.
"One large salted caramel macchiato, please." I don't know kung eto ba yung manager pero grabe makatitig sakin. HE LOOKS FAMILIAR.
"Excuse me, sir?" I waved at him pero hindi parin sya kumikibo. Anong meron sakin? Madumi ba mukha ko?
Tsk. Gross.
"Sir?" kinalabit na sya nung isang crew.
"A-ah? Sorry. You look familiar kasi. Sige, Gerald take her order. Lalabas lang ako saglit." I look at him, he looks familiar din. I don't know kung saan ko sya nakita at kelan.
Who is he?
