zihnime sığındığım günleri kahrettim
nerden baksan bir evi
tüm duvarlarıyla kaybettim
ruhum çıplaktı
gecenin üçünü
sabahın beşine diktim
ama gülümse dedi bir ses
haziranlarca gülümsedim
dudağımın kenarından
acı aktı boynuma
beni karelere sığdırdılar
saksıyı balkonundan
çiçeği toprağından ayırdılar
bu çerçeveyi kim düşürdüyse
eğilip almadı yerden
