yıldızlara emanet
bir sokağın içinde
gölgelerini yarıştıran
iki kişiydik
iki kişi
ve iki dikiş
kendi dudaklarımıza
atılan
sahipsiz sanılsın diye
çığlıklarımız
onları ucu iltihaplı iplerle
gömdüler
elini mezara ilk daldıran ali'ydi
ali'yi bir karanfili koklarken gördüm
bir daha hiçbir sabaha kavuşamadı
sonra bir şırınga girdi
damarlarımdan içeri
kanımda sessiz ihtilaller
bayraksız ve isyanlı
bir şarkının orta yerinde
vurulmak gibi değildi
bir sokakta ölümü koklamak
ışığın diğer yüzünü gördüm
çatılar da biraz uçurum oldu artık
pencereler birer kara delik
güneş geçirmez
başlamadan biten baharlar
hikayesi yazılmamış kahramanlar
fotoğraflardan oyulan tüm yüzler
avuçlarıma birer yaş bıraktı
vurdular lambalarımı
karanlığı
kusurlar için
bir özür sandım
bir gecede
tek bir gecede
tüm maskelerimden
arındım
ayağı kaydı
yüzümdeki
asılsız saltanatın
bağırdım
acıya doymuştum
daha fazla
yutkunamazdım
