Until When?

46

Seulgi P.O.V

kaya pala ganon na lang nagbago ang mga plano.

Shit asan na siya. Wala na yung kotse wala naman akong dalang pera. Nasa kotse yung wallet ko. Nag aalala na ako.

What if - urgh ang hirap pag ganito.

Buti nalang nasa akin phone ko.
Tinawagan ko na si Irenen patungkol sa nangyari. Nag aalala na rin siya.

Di ko matawagan si Lisa.
Asan na ba si Jisoo.

Mga ilang minuto pa lumabas na si Jisoo, halatang umiyak ito. Alam kung kinompronta nito ang pinsan niya.

Haysss.

"Nasan na siya?" Nag aalalang tanong ni Jisoo,napa iling na lang ako ng malungkot.

Umuwi ako sa mansyon di ko muna sasabihin ang nagyari kay mamita baka atakihin sa puso.

Mga kapatid niya hinahanap na rin siya.

Si Irene tawag na din ng tawag. Pinagalitan pa ako.

Fastdorward>>>

Lisa P.O.V

Di ko alam kung saan saan na ako napadpad. Nasa isang beach resort ako ngayon at nagrenta nalang ako ng isang kwarto.

Ayaw ko munang umuwi.

Its been 3 days na rin pala since that day. Akala ko nakahanda na ako pero hindi pa rin pala.

Ang sakit lang.

Di ko sinasagot mga tumatawag sa akin.

Just once, I want to be free.

Untill when? Untill when I fell this way?Untill when I let go things that make me happy? Untill when I find my own happiness? Untill when I pay for the things i didn't have done?Untill when I suffer like this?

Those questions ma diko masagog sagot.

2 days absent sa school,
3 days na di na ako kumakain,
2 nights na wala akong tulog.

Ang payat ko na. Pansin na ang mga buto buto ko. My eyes has a dark circles around it.

Nakatulala lang ako. Wala akong magawa kundi magluksa sa lahat ng bagay.

I look at my phone and pansin ko ang mga text ni Dahyun kaya I have no choice to read it.

From Dahyunie:

'Umuwi kana!Nasa Hospital si Lola.'

Pagkabasa ko bigla akong natahuan. Sheyt. Kasalanan ko to.

My heart beating so fast. Takot, lungkot, sakit. Grabe triple kill.

@St.bookhospital

Nandito na ako at papunta na ako sa room ni Lola.

Nadatnan ko si dahyun nakatulala, si chae at wan nakatulog sa sofa.

How could I left them when they needed me.

Bat ang selfish ko, inisip ko lang sarili ko, di ko man lang inisip na may mag aalala sa akin.

I cried looking at my helpless lola.

"Andito kana pala." Malamig na sabi ni Dahyun.

"What happened?" Tanong ko.

"You happened! Ng dahil sayo nandito siya. Shes looking for you for 3 days. Grabeng pag aalala ang dinanas niya kaya inatake siya sa puso. Now shes in coma and this is all your fault." Galit na sigaw sa akin ni Dahyun na nagpagising sa dalawa.