Until When?

55

Dahyun P.O.V

Papunta na sana ako ng market para bumili ng prutas ng naisip kong marami pa ang mga di nakain.

On diet kasi ako kaya kinakailangan ko yun.
Stress din ako because of my ate.

Since napag isipan kung hindi na bumili agaran na rin akong bumalik sa ospital.

Ate Jisoo might expecting me to come later but nakakahiya naman kung siya lang ang nandon.

She's ate's best friend and I can see how she love my ate as a friend.

When I reach the hospital I immediately park my car.

Nasa bahay pa man din sina chae at wani.

When I suppose to enter the room narinig kunh may kausap si Ate Jisoo kaya medyo tahimik akong pumasok.

"I hope masabi ko na sa mga bata na coma ang ate nila." Biglang sabi niya. Dun kumabog ng husto ang puso ko.

Kaya di ko na napigilan ang sarili ko.

"So shes in coma withous telling us?" biglang sabi ko

She frozed.

Natigil siya.

Nakatingin lang siya sa akin.

"Tell me the truth ate, kesa naman mag mukha akong tanga." Di na napigilan ng luha ko at kusa ng tumulo.

Yung stress ko biglang times two.

"Hyun I-im s-sorry." Utal at malungkot na sabu niya.

At dun na ako nag breakdown.
Lumapit siya sa akin at niyakap ako.

Gusto kong magalit pero alam kung ginawa niya yun para rin lang sa amin.

"Tahan na. Magpakatatag ka. Gusto kong sabihin pero iniisip ko pa tong sitwasyon niyo sa lola niyo. Im so sorry hyun." Malungkot na sabi niya.

"Sa *insert hospital* siya ngayon. You can go. Ako bahala sa lola mo." Nakangiting sabi ni ate sa akin.

Tumayo ako para yakapin siya.

I need to see my sister.

"Thank you ate." Huling sabi ko bago pumunta sa hospital.

Agaran akong pumunta kung san siya naroroon.

Hindi ko halos maprocess kanina yung mga narinig ko.

Naalala ko nung last na sabi niya that she will come home.

But she didn't.

Ang daya niya.

Ang daya mo ate.

Wiping my tears while driving is so hard.

Parang gusto kong hayaan nalang para minsanang buhos na.