Sır

4. BÖLÜM: BİZDEN BİR ŞEY SAKLIYOR...

#ÖZGECANASLAN

Kızlarla masanın üstünde duran
metal parçasına bakıyorduk, kimseden çıt çıkmıyordu.

"Bu da ne?" diye sordu Nazlı.

"Geçen yıl. Partiye gitmek için metroya bindiğimizde ben bu metal parçasını buldum ve eğlencesine, belki incelerim diye çantama atmıştım. Kazadan bir kaç hafta sonra bir anlam ifade etmediğini düşünerek çöpe attım. Ama üzerinde 'demiştim' yazmıyordu." diyerek açıklama yaptım.

"Ne yani birisi bir şeyler mi biliyor?" dedi Olivia endişeyle.

"İmkansız!" dedim telaşla. "Ben kimseye bir şey söylemedim."

"Bende söylemedim." dedi Zeynep.

"Bende."dedi Nazlı.

"Bana hiç bakmayın. Cidden söyleyeceğimi düşünmüyorsunuz heralde." dedi Olivia.

"Peki başkası gördüyse?"diye fısıldadı Zeynep.

"Saçmalamayın bir tesadüf oldu işte. Uzatmaya gerek yok." dedi Nazlı ve bende onaylarcasına kafamı salladım. Zeynep kuşkuyla tek kaşını kaldırdı, pek inanmamıştı. Aslında bende inanmıyordum. Bütün bunlar tesadüf olamazdı. Hele de ceset konusu ama etrafın gerilmesine gerek yoktu.

Herkes yemeğini yedikten sonra tam ayaklanmıştık ki Zeynep'in telefonu çaldı. Arayanı görünce gözleri iri iri oldu ve yanımızdan ayrılıp telefonla konuşmaya başladı. Her ne olduysa ya hiç beklemiyordu ya da çok kötü bir sonuç vardı. Telefonu kapatıp telaşla yanımıza geldi.

"Şey kızlar gitmem lazım." dedi ve çantasını alıp koşarak merdivenleri indi. Bizse arkasından boş boş bakmakla yetindik.

"Az önce noldu?" dedi Nazlı, Zeynep'in arkasından bakarken.

"Bizden bir şey saklıyor." dedi Olivia aynı şekilde.

"Herkes saklamıyor mu?" diye sordum ve cevap vermelerini beklemeden merdivenlerden aşağı indim ve İngilizce etüdünün yapılacağı sınıfa girip oturdum

5 dakika geçmeden sınıf dolmuştu ve bir tek benim yanım boştu. Büyük ihtimalle kimse en önde oturmak istemiyordu.

Hoca ders anlatmaya başladığı sırada kapı çaldı ve içeri okulun belası olarak adlandırılan Mert girdi.

Benim yanıma oturma.

Benim yanıma oturma.

Benim yanıma oturma.

Benim yanıma oturdu.

Oflayarak önüme döndüm. Arkamdaki kızların kıkırdadığını duyunca arkamı dönüp kızlara sert bir bakış attım. Önüme dönerken gözüme Nazlı ve Olivia çarptı.

Çaprazımızda yan yana oturuyorlardı ve gözleri ile bir şey ifade etmeye çalışıyorlardı. Gözlerini takip ettim. Mert'in tişörtü. Gözlerimle anlamadığımı belirten bir işaret yaptım. Bu sefer önüme baktığımda ne dediklerini anlamıştım. Mert'in tişörtünün arkasında 'demiştim...' yazıyordu. Gözlerim iri iri olduğunda telaşla kızlara döndüm. Ama kızların yerine İngilizce öğretmeninin karnını gördüm. Kafamı yavaşça yukarı kaldırdım ve yutkundum. Sarı saçlarının kapladığı buruşuk yüzüne gözlük takmıştı ve tek kaşı kalkık bana bakıyordu.

"Bir sorun mu var Sayın Hür?" dedi buruşuk surat.

"Yo-yo ne sorunu hocam buyrun devam edelim. Sıfatlar diyorduk." dedim ve önüme dönüp deftere not tutuyor gibi yaptım. Yan gözle baktığımda Mert bana kıs kıs gülüyordu.

"Sayın Hür, akşam 9a kadar okulda ders çalışıp test çözeceksin."

"Evde olmaz mı?" dedim gülümsemeye çalışarak.

"Hayır." somurttum.

Hoca yanımdan gittikten sonra kafamı sıraya koyup ofladım.

İşkence gibi geçen 2 saatlik İngilizce etüdünden sonra bir de başıma bu çıkmıştı. Neymiş arkamı dönmüşüm. Mecburen aşağı kütüphaneye indim. Okulda benden ve ingilizce hocamız Sayın Çağlar dışında kimse yoktu.

Kütüphane kapısını ittirip içeri girdim ve yanda duran ışıklardan bir tanesini açtım. Masaların tekinde Mert oturuyordu. Lanet okuyarak ve ona bakmadan yan masalardan tekine geçtim ve sırtımı ona döndüm.

"Hadi ama benden o kadar mı korkuyorsun?" dedi Mert.

"Kimseden korkmuyorum." dedim. Ayak sesleri duydum. Yanımdaki sandalyeyi çekip oturdu. Rahatsız olmuşçasına açık olan kumral saçlarımı omzumun birinden bıraktım.

"Ben kötü biri değilim." dedi Mert. "Gerçekten. İnsanlar benden neden nefret ediyor bilmiyorum. Yardımcı olur musun Aleyna? Yeni bir başlangıç yapmak istiyorum. Lütfen."

Cevap verecek cesaretim olmadığı için sustum ve gelmekte olan göz yaşlarımı geri ittim.

Gerçeği bilseler senden değil benden nefret ederler.