Zyan's POV
"Ayos tol ha, Ang galing mo maka three point shot"sabi ni Han
"Bakit hindi kanalang sasali sa Basketball team namin?"
"No" sagot ko sa kanila.
"Bakit naman? Halos kada hapon ka yata maglalaro nang basketball "
"May hinihintay pa ako at mamaya pa siya dadating kaya sa mga oras na iyon maglalaro nalang ako nito para hindi mainip sa kakahintay sa kanya"
"Sino ang hinihintay mo? Girlfriend mo noh?"
"Huh? May Girlfriend ka na pala Zyan?"
"Naku! Maiingit talaga ang mga babae sa girlfriend mo"
"Hindi naman siguro ang girlfriend ang kanyang hinihintay baka bestfriend lang niya"
"FYI wala pa akong narinig na may bff tong si Zyan"
"Hoy Zyan! Saan ka pupunta"
Ang ingay nila kaya nilayasan ko nalang sila. Saan na pala ang babaeng iyon 5:59 na. Pumunta ako sa parking lot baka nandoon na siya. Nakita ko si Delfis naghihintay sa amin.
"Delfis nakauwi na ba si kailyn?"
"Hindi pa, Saan na pala siya?"
"Mauna ka nalang .uuwi nalang kami mamaya"
"Ok"
Saan kaya yon nagpunta? Hindi naman siya naka assign sa cleaning ngayon ah.
Habang naglakad lakad ako sa paaralan nakita ko si Mira kakalabas lang sa abandon building. Bakit naman siya nandoon? Pumunta ako doon sa abandon building at nakita ang I.D ni Kailyn.
"Mhmm!"
"Tumahimik ka nga!"
Pumasok ako kaagad at nakita si Kailyn nanakatali at puno ng pasa at sugat ang katawan.
"BITAWAN MO SIYA!" I roared
"Heh or else what? papatayin mo ba—"
Boogsh!
"Again I repeat bitiwan.... mo.... siya, In the count of 1-3 dapat nagsialisan na kayo" This time I said it calmly .
"Hoy bata! Ang yabang mo yata ha!"
Boogsh!
"ISA" I start the countdown I do not wish to do this but you push my button.
"Cr*p! Don't test me kiddo!" He was about to punch me but I quickly kick his stomach.
"DALAWA" Pabagsakin ko na sana ang ikatlo pero may nauna na sa akin.
"A**hole! " she shouted at tinamaan ang lalaki gamit ang kamao.
Kailyn angrily punched the guy. Wow I didn't know she was this muscular.
"TATLO.... well that was great" she must have cut the rope with that glass over there.
*sniff* *sniff* "Z-zyan.... thank god you are here" she said and hugged me. Her clothes were ripped and her face is full of tears. Pinahid ko ang mga luha niya gamit ang panyo ko and covered her body with my jacket.
"Shh...Ok na ang lahat, tara uwi na tayo"
*sniff*"o...ok"
Nagtaxi nalang kami pauwi. She quietly sat and stare at the window. Na trauma siguro siya sa nangyari.
"I am sorry" I said na nakagulat sa kanya.
"Sorry saan?"
"Kasalanan ko ang lahat ng ito kung hindi lang ako masyadong naging close sa iyo hindi ka na sana napahamak"
"So you regret meeting me, I see"
"No thats not what I meant—"
"No need to explain cause I already know, I know that no one will ever like a person like me, its ok no need to say sorry I already accepted that fact"
"Hindi mo naiintindihan, hindi nga yon ang nais kong— " I said ngunit hindi na niya ako pinansin. Fine then don't.
Nang nakaabot na kami sa bahay hindi parin niya ako pinansin.
"Oh iha napaano ka?"
"Ok lang ako Lola nadapa lang pumunta kasi kami sa gubat eh" sinungaling niya. She flashed a fake smile so they won't worry.
"Mag ingat ka sa susunod ha"
"Opo, punta muna ako sa kwarto ko, kakain lang ako mamaya" sabi niya at umalis.
"Sige"
"Ayy nakalimutan ko palang ibigay sa kanya ang first aid kit, Zyan pwede mo ba itong ibigay sa kanya?"
●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●
Kailyn's POV
After all these years of existance I still felt lonely. I taught he already accepted me as an friend pero hindi pala. Hahaha nakakatawang isipin na ang taong katulad ko ay may chance na magkaroon ng mga kaibigan. I should not expect to much otherwise ako lang ang masasaktan sa huli.
Tok! Tok! Tok!
I opened the door at nakita si Zyan nahawak ang first aid kit.
"Uhm... pinabigay ni lola" kinuha ko iyon
"Salamat" sabi ko at sinirado ang pintuan.
Tok! Tok!
I opened the door again nandoon parin siya.
"Bakit ka pa nandito? Anong kailangan mo?"
"I bought a new uniform para sa iyo nasira na kasi ang uniform mo, at wag kanang pumasok bukas I already ask for a leave" kinuha ko iyon at sinirado ulit.
"Kailyn I am sorry I didn't mean to say those words. Hindi naman sa ayaw ko makipagkaibigan sa iyo. Hindi lang ako sanay makikipagsabayan sa iba. Please come back, Wala akong kalaro dito" He softly said. Para siyang bata na walang kalaro haha how cute. I slowly opened the door and hugged him.
"Apology accepted"
"Thank you" he hugged me back.
"So can we play video games?" He ask
"Sure, kung mananalo naman ako lilibre mo ako ng ice cream ha"
"Hindi pa nga nag start nagrequest ka na"
"I dont care basta ice cream"
"Fine"
"Teka may gagawin pa tayo, hindi pa tayo nakaprepare.... Nah mamaya na mataas pa naman ang oras"
"Mukhang nahawa kana sa katamadan ko ah"
"For the meantime lang naman"
"Hoy! Kayong mga bata mamaya na ang laro kumain muna kayo" sabi ni lola. Oo nga pala hindi pa kami nakakain.
"Mauna ka na Zyan maliligo muna ako"
"Sige ako din"
Pumunta ako sa kwarto at ngumiti. Ngayon ko lang nakita ang different side of him. At first I taught wala siyang paki pero meron pala. Ayaw lang niyang ipahalata.
Author's Note
Guys friends na sila hindi ba kayo natutuwa? Please vote and comment my story. I would really appreciate it if you do. UwU ♡♡~
