İnsan bazen elindekilerin kıymetini bilemiyor. Onların değerini anlamıyor. Hep komşunun bahçesinde ki meyve cazip geliyor. Sanki o daha güzelmiş gibi...
Oysa ki insan en başta elindekilerin yani sahip olduģu her ne varsa onun kıymetini bilmelidir. Çünkü biz insanoğlu kaybedince daha çok seviyoruz. Elimizdekilerin kıymetini onlar gidince veya onları kaybedince anlıyoruz. Pişman oluyoruz tekrar kaybettiklerimizi kazanmak istiyoruz ama iş işten geçiyor. Günden güne sevgimizde, geç kalmışlığımızda artıyor. Gecenin 4'ünde onu düşünmeden uyuyamıyoruz. Yaptığımız hatalar, yanlışlar, kalbini kırdığımız her an gözümüzün önüne geliyor. Bu sanki bir vicdan azabı gibidir. Kaçsanda kurtulamıyosun o pişmanlık öylece göğüs kafesine oturuyor. Seninle aylarca hatta yıllarca yaşıyor. Boğazında hep o yaptığın hatalar, söylediğin sözcükler ve geç kalmışlığın verdiği o acı tat kalıyor. Birşeyi kaybetmeden önce kıymetini bilin. Seviyosanız açılın ona defalarca sevdiğinizi söyleyin. Kızdıysanız bağırın ama bir süre sonra yine gönül almayı bilen siz olun. Küsün, darıl ama asla sevdiğinizi yarım bırakıp gitmeyin. O yarım kalmışlığı bir başkası tamamladığı zaman belkide bir şeyler o an bitmiş olacak. Geri dönüş bileti yok olacak. Sana karşı sevgisi, tribi ve o güzel bakışı artık bir yabancı gibi olmuştur, son bulmuştur. Pişman olacağınız şeyler yapmayın ve hiçbir şeye geç kalmayın. Yarın çok geç olabilir.
Çok haklı konuşmuş Tuğçe Kandemir ;
"Gitme kaybedince daha çok seveceksin."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Muhammed Tahir - Kalp Kıyısı
شِعرKalbinizin kıyısında kalan, boğazınızda düğümlenen anlatamadıklarınızı ben biraz dile getirdim... Güzel günler göreceğiz çiçeğim ve sen içindeki o umudu kaybetme. Sen çok güzelsin ve senin bir kalbin var. Artık başkalarını mutlu etmek için çabalama...
