...Angelic Anarchy...

⚔3⚔

Στο προηγούμενο κεφάλαιο...

Γιατί η ζωή να είναι τόσο επίπονη κάποιες φορές...?

Στο σημερινό...

Γιατί οι άνθρωποι να είναι τόσο υποκριτές...?

Τους δίνεις τα πάντα!

Τον χρόνο σου,

Την εμπιστοσύνη σου,

Την αγάπη σου...

Και τι παίρνεις ως ανταλλάγματα?

Κοροϊδία

Ψέματα

Πόνο...

Αλλά τέρμα από δω και πέρα!

Θα δούνε όλοι μια άλλη πλευρά του εαυτού μου...

Αρκετά πληγώθηκα εγώ για την αφεντιά των άλλων, αρκετά με εκμεταλλεύτηκαν...

Τέλος!

Με τόση σκέψη και φιλοσόφιση των πραγμάτων, έχασα κιόλας την αίσθηση του χρόνου.

Σκούπισα τα μάτια μου από τα δάκρυα που είχαν μουσκέψει τα μάγουλα μου και σηκώθηκα όρθια

Κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου και βλέπω ότι πήγε 1 παρά 20.

Έλα ρε μαλάκα, είμαι εδώ κοντά 3 ώρες
Μπράβο μου!

*Σούλα: "Ναι βρε, να σου δώσουμε και βραβείο για τούτο σου το κατόρθωμα!"

Εγώ: "Μην ειρωνεύεσαι κακομοίρα μου, γιατί θα πω στην συγγραφέα να σου κόψει ατάκες και μετά όντως θα βγάλεις τον σκασμουλη! Χιχιχιχι!"

Σούλα: "Ιιιιιιιι ύπουληηη! Δεν θα το 'κανες!"

Εγώ: "Θες να με δεις μήπως να το κάνω?"

Σούλα: "ΌΧΙ, ΌΧΙ! 'Νταξει, σκάω!"

Εγώ: "Έτσι μπράβο, θα με σέβεσαι!

Σούλα: " Έχε χάρη που δεν θέλω να χάσω τις ατάκες μου, αλλιώς θα σου 'λεγα εγώ!"

Εγώ: "Είπες κάτι Σουλίτσα?"

Σούλα: "Όχι καλέ, εγώ ποτέ!"*

Δεν θα ασχοληθώ άλλο!

Αφού έστριψα και το τελευταίο μου τσιγάρο, το άναψα και άρχισα να πηγαίνω προς την έξοδο του μικρού δάσους.

Μην με περάσετε για καμιά μπαφιάρα, απλά όταν έχω τις μαύρες μου, κάνω κάνα δυο τσιγάρα για να χαλαρώνω και να ξεχνιέμαι λίγο...

Σε κάποια φάση, θυμήθηκα ότι είχα το κινητό μου στο αθόρυβο

Ωχ ωχ ωχ, μυρίζομαι αγριεμένα εξάψαλμα να με πλησιάζουν απειλητικά και δεν νομίζω να έχουν καλές προθέσεις