...Angelic Anarchy...

⚔10⚔

Στο προηγούμενο κεφάλαιο...

Βγήκα από τα αμάξι, το κλείδωσα, έβαλα συναγερμό και πλησίασα την είσοδο.

Έκανα τον σταυρό μου και μπήκα μέσα.

Ελπίζω να μου βγει σε καλό αυτός ο καφές και όχι από την μύτη!

Στο σημερινό...

Μπήκα, λοιπόν, στο μαγαζί, μετά από έναν μίνι εσωτερικό πόλεμο και κοίταξα γύρω μου.

Είδα τον Χάρη να είναι πίσω από τον πάγκο και να ετοιμάζει κάτι, ενώ η Αρετή σέρβιρε κάτι καφέδες σε ένα τραπέζι.

Πλησίασα την μπάρα και έκατσα σε ένα από τα σκαμπό που υπήρχαν.

Εγώ: "Άντε Χαρούλη, τελείωνε! Μην κάθεσαι!" είπα προσπαθώντας να κρατήσω τα γέλια μου

Εκείνος ήταν από κάτω από τον πάγκο και κάτι έψαχνε

Χάρης: "Θές κάτι κυρά μου? Δουλεύω ξε-!" είπε λίγο πιο δυνατά ενώ βγήκε από κάτω από τον πάγκο για να με κοιτάξει

Εγώ: "Δεν ντρέπεσαι ρε γαϊδούρι να μιλάς έτσι στις πελάτισσες!?" ξέσπασα σε γέλια ενώ μας πλησίασε και η Αρετή

Αρετή: "Οπ μια Σταυρούλα! Τι θες εσύ εδώ μωρή? Τόσο πολύ σου λείψαμε?" γέλασε και αγκαλιαστήκαμε

Χάρης: "Επίσης σήμερα δεν έχεις βάρδια, οπότε μίλα μωρή κάμπια! Γιατί είσαι εδώ?" με απείλησε με ένα κουταλάκι του καφέ

Εγώ: "Πρώτον, κατέβασε το φονικό όπλο! Είμαι άοπλη!" γέλασα με την Αρετή "Δεύτερον, έχω πει με την κολλ μου και κάτι παιδιά να βγουμε για καφέ και μου είπαν ότι θα έρθουμε εδώ"

Αρετή: "Εσύ? Θα βγεις να χαλαρώσεις εσύ?" είπε και με κοίταξε λες και είχα 3 κεφάλια, σε συνδιασμό με 5 πόδια.

Χάρης: "Ποια είσαι μωρή μοσχάρα και τι έκανες στο κοριτσάκι μου, στο αθώο μυρμήγκακι μου!?" μου επιτέθηκε, αγκαλιάζοντας με ταυτόχρονα

Εγώ: "Χάρη! Αε-έραα!" αναφώνησε με δυσκολία

Χάρης: "Αααα, συγγνώμη μικρή!" με άφησε επιτέλους από την αγκαλιά του

Εγώ: "Μικρό, να πεις το-!" ψιλό φώναξα μεταξύ σοβαρού και αστείου

Αρετή: "Εεεε! Υπάρχουν και μικρά παιδιά που ακούνε! Ηρεμία!" είπε ντροπιασμένη ενώ κοιτούσε γύρω της

Εγώ: "Το μάτι του, ήθελα να πω, ανώμαλη!" γελάσαμε

Αρετή: "Άσε τα σούξου μούξου μανταλάκια και, έννοια σου, ξέρω τι θα έλεγες, σιγανοπαπαδιά!" με έσπρωξε κοιτώντας με πονηρά ενώ εγώ γέλασα