...Angelic Anarchy...

⚔6⚔

Στο προηγούμενο κεφάλαιο...

«ΝΕΚΡΟΣ Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΗΜΗΤΡΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΝΩΣΤΟΣ ΙΔΙΟΚΤΉΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΕΊΩΝ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΏΝ, ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΎ ΠΟΥ ΠΡΟΟΡΙΖΟΤΑΝ ΓΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΌ»

Δεν μπορεί...

Στο σημερινό...

*Την άλλη μέρα το πρωί*

Εγώ: "Δημητράκο τελείωνε, θα αργήσουμε..." η φωνή μου ακούστηκε από τον κάτω όροφο

Έστρωσα καλύτερα τα ρούχα μου και τον περίμενα να έρθει για να φύγουμε...

Μετά από λίγο, τον είδα να κατεβαίνει τις σκάλες σιγά-σιγά καθώς τα μάτια του ήταν κόκκινα, προφανώς από το κλάμα

Όταν με πλησίασε, τον πήρα αγκαλιά και ξέσπασε

Εγώ: "Τα πράγματα θα είναι δύσκολα από δω και πέρα... Αλλά θέλω να φανείς δυνατός! Όπως και 'γω θα κάνω τα πάντα για να είμαστε εντάξει" είπα και του χάιδεψα τα μάγουλα

Δημήτρης: "Το ξέρω... Πάμε, όμως, γιατί θα αργήσουμε για την κηδεία..." Είπε αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπο του

Πολλοί από 'σας θα ρωτάτε τι έγινε και γιατί είμαστε έτσι...

*Flashback
Το προηγούμενο βράδυ*

Εγώ: "Μαμά! ΜΑΜΆ! ΣΗΚΩ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!" είπα ουρλιάζοντας κοιτώντας το άρθρο

Μαμά: "Παιδί μου, τι έγινε, τι έπαθες!?"
Ρώτησε ανήσυχα και εγώ απλά της έδειξα την τηλεόραση

Με το που κατάλαβε τι διάβαζε, κοκάλωσε

Σηκώθηκε και έτρεξε προς το αμάξι, ενώ έφυγε με μεγάλη ταχύτητα από το πάρκινγκ

Ήμουν ώρες ξύπνια περιμένοντας ένα μήνυμά της ή ένα τηλεφώνημα αλλά τίποτα...

Κάποια στιγμή, γύρω στις 2 το ξημέρωμα, ακούστηκε το κουδούνισμα του τηλεφώνου

Το πήρα στα χέρια μου και το είδα ότι ο αριθμός ήταν άγνωστος

Το σήκωσα γρήγορα

*Αρχή κλήσης*

Εγώ: "Παρακαλώ?" ρώτησα με τρεμάμενη φωνή

Άγνωστος: "Γεια σας και συγγνώμη για την ώρα! Είστε συγγενείς της κυρίας Μαρίνας Παπαγεωργίου?" είπε με σοβαρότητα

Εγώ: "Ναι, είμαι η κόρη της! Εσείς, ποιος είστε!?" Αρχίζω να φοβάμαι

Άγνωστος: "Ονομάζομαι Χρήστος Χατζηπαναγιώτου, είμαι υπεύθυνος γιατρός του νοσοκομείου Πεντέλης. Πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι η κυρία Παπαγεωργίου απεβίωσε πριν λίγη ώρα, στην προσπάθειά μας να την σώσουμε από την σοβαρή σύγκρουσή της που είχε πριν, περίπου, 1μιση ώρα με το αυτοκίνητο."