...Angelic Anarchy...

⚔7⚔

Στο προηγούμενο κεφάλαιο...

Υποσχέθηκα, όμως, 2 πράγματα στον εαυτό μου, την ημέρα της κηδείας.

1. Δεν θα ξανά κλάψω ποτέ και για τίποτα που δεν αξίζει πραγματικά!

&

2. Να βρω τον αρχίδη, τον κωλόμπατσο, που μου στέρησε τους γονείς μου και να τον κάνω να μισεί την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκε!

Στο σημερινό...

1 χρόνος μετά...

Από τότε που πέθαναν οι γονείς μου, τα πράγματα είναι λίγο περίπλοκα από ότι ήταν πριν

Και πιο δύσκολα βέβαια αλλά νταξει την παλεύω νομίζω...

Αρχικά, διεκδίκησα την κηδεμονία μου και του αδερφού μου, ώστε να είμαστε πιο ανεξάρτητοι από την υπόλοιπη οικογένεια.

Το καλό είναι ότι μου την έδωσαν πριν λίγους μήνες και, έτσι, πήρα μαζί μου τον μικρό στο σπίτι.

Τώρα, αγοράσαμε ένα αρκετά μεγάλο και άνετο διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία, αφού πούλησα το πατρικό μου, το οποίο βρίσκεται γύρω στα 4 τετράγωνα μακριά από το σχολείο μου και 2 από το σχολείο του Δημήτρη.

Πιάσαμε τον τελευταίο όροφο και έχει μεγάλο μπαλκόνι, με την γαμηστερή θέα όλης της πόλης.

Ειδικά το βράδυ είναι υπέροχα για να κάθεσαι να χαλαρώνεις όταν είσαι κουρασμένος η κάτι τέτοιο...

Όσο αναφορά τις παρέες μου τώρα, τα κορίτσια, που ήμουν μαζί τους πέρσι, με παράτησαν αποκαλώντας με 'ορφανό' και 'αλητάκι του δρόμου'...

Φυσικά αυτό δεν είχε καλή κατάληξη, διότι αυτή που με αποκάλεσε έτσι, ήταν με σπασμένο χέρι για 2,5 μήνες και εγώ με 3ήμερη αποβολή από το σχολείο

Όμως, και οι άλλες το πλήρωσαν με κάτι ωραίες πλακίτσες, που τους έκανα, κατά την διάρκεια της χρόνιας.

Αλλά υγεία, δεν θα αφήσω κανέναν να με προσβάλει με αυτόν τον τρόπο...

Τώρα πια μόνο η Μαρία, η Λένα και η Μελ με πλησιάζουν.

Η Λένα με την Μελίνα πιάσανε σπίτι στην περιοχή μας και έρχονται στο ίδιο σχολείο με μας.

Μένουν λίγα λεπτά μακριά από το σπίτι μου, οπότε έρχονται από το σπίτι μου συχνά πυκνά

Οι άλλοι απλά είτε με αποφεύγουν είτε με φοβούνται και δεν με πλησιάζουν, αλλά ποιος χέστηκε..?