Tam her şey bitmişken, gelen mucize ona umut olabilecek miydi? Lavin, umudunu yitirmeye başlamışken, Bulut'un ruhu ona merhem olabilecek miydi?
Hayatın; aslında ne kadar acımasız olduğunu düşündüğü anda, o gün, o saatte ilk defa yaşadığını hissetti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Kısım: "Beyaz bir lale, senin güneş açan dudakların ve parlayan gözlerin..."
☁ 🌸 ☁
Aşk...
Benim Bulut'a duyduğum duygunun karşıtı, aşktı.
Saf ve masum duygular ile işlediğim bir aşktı benim için. Karşılık beklemeden, herhangi bir beklenti içinde olmadan bir aşk...
Hastalıklı kalbimin en güzel yanı, Bulut... Onun için çırpınan kalbim ve her gördüğü anda çıkmak için cebelleşen kalbim...
Bu aşk değilse nedir Bulut? Sana duyduğum bu duyguların aşk olmadığını iddia eder misin?
Çünkü ben edemiyorum...
Ve elimden hiçbir şey de gelmiyor. Eğer elimden bir şey gelseydi önce göğsümde atan kalbime çöken hastalığı söküp atardım ama olmuyor işte, olmuyor.
Seni seviyorum Bulut.
Nefes alırken de, son nefesimde de seni seveceğim...
Umarım bir gün, o gökyüzü mavisi gözlerine bakıp ta bunu söylerim. Umarım ömrüm bunu sana söylemeye yeter.
Onca hayallerimin arasında en çok bunu istediğim kadar istemedim hiçbir şeyi.
Bulut Karaca sana neler hissettiğimi bir bilsen... Sende sever miydin beni?
''Bu hazırlıkta neyin nesi böyle?'' Karşımdaki aynadan annemin yansımasını görmemle dudağıma sürmekte olduğum ruju aniden yere düşürdüm. ''Hazırlık yapmıyordum ki? Ne hazırlığı yapacağım yani, hem odaya böyle sessiz sessiz girilir mi?'' Utançtan dolayı yerin dibine girmek istiyordum. Utançtan dolayı kızaran yanaklarımı annemden saklamak adına, yerde düşen ruju almak için eğildim. ''Hiçte sessiz sessiz girmedim odana! Kapını çaldım ama sen ses vermeyince korkup girdim ama bir de ne göreyim? Benim şapşal kızım aynaya sırıtarak ruj sürüyor ve dudağı dışında her yere sürdüğünden bir habersiz!''
''Ne!'' Eğildiğim yerden bir anda kalkıp aynadan görüntüme baktım. Koyu pembe rujumu dudağımın kenarına ve yanaklarıma bulaştırdığımı fark ettiğimde elimle alnımı vurdum. ''Kahretsin...'' Makyaj masasının üzerinde duran peçeteyi alıp sertçe yüzümü sildim. ''Evet! Bu hallerinin sebebi, Bulut mu?'' Annemin söylediği cümleyle gözlerim kocaman açıldı ve olduğum yerde tepindim. ''Anne ya!'' Resmen benimle uğraşmak hoşuna gidiyordu kadının!
''Çok güzel olmuş benim kuzum...'' Karşımda durup eliyle yanağımı sıktı ve gözlerime bakarak kocaman tebessüm etti. ''Kızaran yanakların ile çok güzel olmuşsun!'' Annemin alay dolu sözleri bende göz devirme isteği uyandırsa da annemin bundan nefret ettiğini bildiğim için sadece kaşlarımı çatmakla yetindim. ''Alay etmekten vazgeç anne!''
