Hiçbir zaman insanların beni gerçekten anlayacağını beklememiştim ama içimden her zaman umut ettim. Bu sebeptendir ki onları tanımak için her zaman onlara bir şans verdim. Bir nevi kendim için de bir şanstı bu, benliğimi insanlara ucundan da olsa göstermek için.
Ama nedense hiçbir seferde onların hayal ettikleri gibi biri çıkmamıştım.
Kafamı uzattığım o ceviz kabuğuna geri saklanmıştım. Hiçbir zaman da bunu hak eden kimseye rastlayamamıştım.
Bugün geriye baktığımda anlamsız bir hayattan fazlası kalmıyordu elimde.
Kendi kendinizle konuşmaya başladığınız o gün fark etmezsiniz de duvardaki sesinizin yankısı fark ettirir aslında ne kadar yalnız olduğunuzu.
İşte benim hikâyemin sonunun geldiğini düşündüğüm o an aslında tam olarak o an değilmiş.
Şu an karşımda duran, gergin bir şekilde benden cevap bekleyen bu adam yüzünden hikâyemi tamamlayamamıştım.
Sahi ne sormuştu bana? "Canımla ne alıp vermediğim varmış".
Böyle bir soru karşısında beni uzun bir süredir izlediğini varsayıyorum. Yani hareketlerimden aslında bunun kaza eseri olmadığını anlamış. Sahi neredeydi bu adamda beni bu kadar uzun süre izleyip, mükemmel hayatımı kurtarabildi?
O, benim bir cevap vermemi beklerken; ben ise kafamı yerden kaldırmıyordum. Kafamda güzel bir senaryo yazmaya çalışıyordum. Ah gerçekten oracıkta ölseydim şu ankine kıyasla daha az ecel teri döküyor olacaktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fazla bekletmiş olacağım ki yanıma yaklaşıp, çenemden tutup beni suratına bakmaya zorladığını yeni fark edebilmiştim. Aklımdan geçen ilk yalanı söyleyiverdim o anda.
"Bir büyü üzerinde çalışıyordum. Beni uçurabilecek bir büyü ve sen gelene kadar işe yarıyordu."
Odin aşkına sanırım mükemmel yalanı bulmuştum.
Kaşlarını imalı bir biçimde kaldırıp "Demek bir büyü üzerinde çalışıyordun. Uzaktan pek de işe yarıyormuş gibi görünmüyordu." Dedi.
Derin bir nefes alıp, omuzlarımı geriye doğru kaldırıp ona küçümseyici bir bakış atarak "İlk olarak işe yarayıp yaramadığını sayende göremedik. İkinci olarak siz Midgardlılar böyle şeyleri anlayabilmek için yeterince açık görüşlü değilsiniz. Anlatabildim mi?"
Dedim ve imalı bir şekilde gülümseyerek bir cevap vermesini bekledim.
Karşımdaki bu insan beni gayet anlamış ve gözlerinde muzip bir parıltı ile benim hareketlerimi taklit ederek "O zaman bu muhteşem büyüyü bu kapalı zihinlerimiz için hepimizin arasında bir kez daha sergilersiniz. Değil mi prenses Layla?" dedi .
Prenses Layla demesine mi takılayım yoksa bana bilmediğim ve az önce bir tarafımdan uydurma olan bir büyü sebebiyle meydan okumasına mı bilemedim.
