HER POSSESSIVE LOVER (COMPLETED)

CHAPTER 7

CHAPTER 7
*present*

Monday the other week ay hindi alam ni Julia kung bakit bigla na lamang sumakit ang kaniyang ulo, nahihilo at hindi niya alam kung bakit ba sobrang sama ng kaniyang pakiramdam, four days after Lucia—that monster did something bad to her ay naninibago na siya sa kaniyang sarili, she cant feel her real self anymore. Parang may isang parte sa kaniyang pagkatao ang nawala at ngayon nga ay naninibago siya

She decided to go outside to grab some breakfast dahil wala siyang ganang magluto ngayon. Pagkalabas na pagkalabas niya palang ng elevator ay doon siya nagulat sa nakita, the familiar built of her brother was there standing on the desk while talking to the woman, bahagyang tumingin sa kaniya ang babaeng kausap ng kuya niya atsaka doon siya nito tinuro na tila hinahanap siya nito.

She gasped when her Kuya faced her at mabilis na nilakad ang lugar niya. Kusa na lamang siyang napaiyak na laamang at halos hindi alam ang gagawin nang mabilis siyang ikulong ng kaniyang kuya sa braso nito.

“Jusko naman Julia, tatlong araw kang hindi matawagan” anito, she hugged him tight at halos hindi na ito binitawan dahil pakiramdam niya ngayon lang siya nakakita ng kakampi,

“Ano bang nangyari sayo? Bakit amputla putla mo? Tapos umiiyak ka pa? Asan na ba iyong si Juana” anito na ang tinutukoy ay kaniiyang panganay na kapatid pang isa, umiiling iling siyang mas lalong sumubsob sa kuya niya at patuloy lamang na humagulgol

“Huy, tara na nga sa kwarto mo tatawagan ko nalang si Juana” anito at inakay siya pabalik muli sa elevator, she was still crying on his shoulder at wala siyang pake kung pagtinginan man sila ng ibang tao, she needs a hug right now.

“Ano bang nangyayari ha Hulya?” tanong ng kaniyang ate Juana pagkatapos nitong maayos ang mga pagkain sa mesa, she sighed before she raised her head to meet her siblings gaze, parehong nagtataka ang mga ito but she remain silent she cant find her courage to tell them na narape siya. Fuck!

She again felt her self tearing up but ginawa niya ang lahat para hindi mapaiyak sa harap ng mga ito,

“si Lucas rin tinawagan kami at hindi ka daw macontact, ano hulya” ani ng ate Juana niya, she sighed heavily again before she shook her head

“Gusto ko lang mapagisa ate” aniya, nagtataka man sa inasal ay umuwi rin ang kaniyang mga kaptid ng hapon ring iyon pero bago sila umuwi ay nag grocery muna sila ng sangkaterba dahil nagbilin siya sa mga ito na ayaw niya talagang lumabas at kung pwede lang na punuin ng pagkain ang kaniyang ref at cupboard.

“Magiingat ka ah” ani ng mga kapatid bago niya ito tuluyang ihatid sa may pinto.

Magisa na lamang siya sa kaniyang sala at doon nanaman niya naramdaman ang pagtulo ng kaniyang luha, bakit ba? Bakit kahit sobrang sakit ng ginawa niya may puwang parin? I hate myself for feeling this, dapat hindi eh! Dapat kinamumuhian ko siya, dapat ipapakulong ko siya, dapat… pero hindi iyon ang nararamdaman ko. I hate myself for it. I really hate myself.

--
Kinahapunan rin ay nagluto siya ng kaniyang makakain nang marinig ang pagtunog ng doorbell, saglit siyang natigilan at nagdadalawang isip kung titignan ba ang tao sa labas o tatawag na lamang ng security para itaboy ang kung sino roon, ngunit iba ang pakiramdam niya ngayon, mabagal niyang tinahak ang pinto na sasabog na ata sa sunod sunod na pagpindot ng doorbell. Mas lalo ata siyang nawala sa katinuan seeing Lucas and Lucian’s mother, muli siyang bumuntong hininga at tinatagan ang sarili bago niya ito pinagbuksan

“How dare you, you slut” isang sampal agad ang aking natamo sa magkabilang pisngi, mabilis na inawat ng kasama nitong babae ang ginang atsaka ito pinakalma bago muli akong binalingan

“You slut!” sigaw nito na halos magpaiyak saakin, damn! I feel so wrecked right now. She have no right to call me that.

“Sabi ko na nga ba at pera lang ang habol mo sa anak ko! Malandi ka!” she again attacked me and grabbed my hair bago niya ako walang habas na pinagsusuntok, hindi ako makalaban, hindi ko kaya, hindi ko alam kung bakit may isang porsyento sa utak ko na pinipigilan akong lumaban mula rito

“Sinusulot mo na nga si Lucas abat nagawa mo pang maguwi ng lalaki rito! Tapos ano? Plano mo ring tuhugin si Lucian?! Hayop kang malandi ka” I cant help but cry, right at this moment, I felt helpless, I protected my self from her at pinilit na layuan siya

“H-hindi kopo magagawa iyon kay Luc—“ she again met my cheek with a slap

“Ito ang tatandaan mo babae, wala kang makukuha sa kambal ko tandaan mo yan! At si Lucas ay ikakasal kay Eurydice kaya huwag na huwag kang lumandi sa kaniya! Pokpok” muling sigaw nito before they looked at me with all the disgust on their face, saglit ako nitong hinead to foot at saka ako nilayasan, lahat ng katabing Unit ko ay nagsilabasan, ang ilan ay tinititigan siya sa naawang posisyon at ang iba ay nakatingin sa kaniya ng may pamimintas, she cupped her face and felt some liquid there, napapailing na lamang siyang sinarado an pintuan bago siya roon humagulgol. The small scratch on her cheek was now bleeding, hindi man gaanong kalaki pero halata iyon dahil namumula na at may kaputian ang kaniyang balat.

“Oh god, sobrang parusa naman po ata to” naisambit na lamang niya bago muling humagulgol sa pagiyak

I felt my phone vibrated after a while ngunit wala ata akong lakas na sagutin ang tawag ni Lucas, marahil alam na nito na sinugod ako ng kaniyang Ina. I reached for my phone at pumikit muna bago iyon sinagot with all the drained energy in me.

“Julia!” bungad agad nito, naririnig niya ang pagpapanic nito ngunit wala siyang lakas para magkaroon ng pakealam sa kaniyang paligid

“Please  tell me that this isn’t true, diba hindi naman ikaw to? Please?” anito na dahilan ng aking pagkakakunot ng noo, mabilis kong tiningnan ang screen ngunit dahil call iyon ay wala naman akong nakita

“A-anong sinasabi mo?” mahinang tanong ko, he gasped on the other line

“Check your email. Fuck! Mom send me those pictures at ayokong maniwala sa kanila, sayo lang ako maniniwala Julia” anito para mas lalo akong maguluhan, ano nanaman bang ginawa ko this time?

“S-sinong kasama mong lalaki?” anito, muli itong suminghap at alam kong nagpipigil lang ito ng galit kapag ganon ito, muli kong ipinikit ang aking mata atsaka bumuntong hininga na lamang

“I’m sorry Lucas but I cant talk to you right now” mabilis kong pinindot ang end call at hinayaan ko na lamang ang sariling lamunin ng antok at dilim.