Good Boys are Bad Boys || Hemmings {vervolg GGABG}

Thirty-three

Luke POV

Hopeloos laat ik me voor de deur zakken. Ik weet dat ze niet zal buitenkomen, ik weet dat ze me nooit meer zal willen zien. Maar ik kan het proberen?

Ik hoor haar snikken door de deur heen en zacht gemurmel van Ashton. Mijn blik is gebrand op de deur, en ik kan haar daar bijna zien zitten : helemaal ineengedoken, haar handen voor haar betraande gezicht, zwarte make-up die resten nalaat op alles wat haar gezicht aanraakt. Ik heb de neiging om naar binnen te stormen, haar in mijn armen te nemen en haar nooit meer los te laten. Haar te beloven dat ik het goed maak, dat ik van haar hou, dat zij mijn hele wereld is. Maar die kans heb ik verpest.

Langzaam sta ik op van de grond, wetend dat het toch geen zin heeft hier te blijven zitten. Zuchtend loop ik naar onze, mijn kamer. Ik kom binnen en ik zie meteen al haar spullen staan. De vele winkelzakken van onze uitstap, die eeuwen geleden lijkt te zijn. De zak van Victoria Secret met de spullen erin die ze 'speciaal voor mij' heeft gekocht, steekt mijn ogen uit. Ik kijk de andere kant uit, om daar haar kant van het bed te zien, de dekens nog in een hoopje, haar kussen scheef. Ik ga op haar kant van het bed liggen, zonder mijn schoenen uit te schoppen, en snuif haar geur op. Mijn telefoon haal ik uit mijn broekzak en ik druk op de home-knop, waardoor de foto van Acacia en mij verschijnt. De tranen pikken in mijn ogen, en rollen al gauw over mijn wangen, terwijl ik heel de tijd op de home-knop druk, zodra het scherm zwart wordt. Uiteindelijk is de batterij van mijn telefoon leeg, en is er alleen nog maar een zwart scherm.

Ik ben haar kwijt.

Ik schrik wakker van gerommel in de kamer, en meteen ga ik opzitten, hopend dat het haar is.

"Ashton?" Vraag ik verward. Ashton draait zich om en kijkt me aan, een blik van pure haat in zijn ogen.

"I came to pick up my sister's stuff. She's sleeping with me."

"H ... How is she?" Vraag ik zacht.

"How do you think she is Luke? She's broken and she hates you." Zegt Ashton bot en gaat verder met haar spullen in te pakken. "Where's her phone?" Mompelt Ashton en draait zich om zijn as.

"It's in her bag." Zeg ik zachtjes en wijs naar haar handtas op de grond. Ashton loopt er naar toe en pakt haar handtas van de grond. "I know it's a dumb question, but is there a chance she wants to talk to me?"

"Probably not. But I'll ask her." Zucht Ashton.

"Thanks." Fluister ik zacht. "You know I never meant to hurt her, right? I really love her."

"You have a really fucked up way of showing that." Zegt Ashton en kijkt me aan. "I'm sorry dude, but you fucked up, and I really can't do anything about it. She's right about being angry with you. I'm not going to convince her to talk to you. I'll ask her, but that's it. If she says no, I'll understand that."

"Okay." Fluister ik zacht en knik langzaam. "I understand." Ik kijk weer naar mijn handen.

"I'm going to go back to her."

"Tell her I'm sorry."

"Sure." En met die woorden verlaat Ashton de kamer. Ik staar hem na en kijk nog een tijdje naar de gesloten deur. Daarna laat ik me weer in het (haar) kussen vallen en rol me op tot een bolletje. Misschien als ik me heel klein maak, verdwijn ik wel. Dan is alle pijn weg, al haar pijn weg. Ik zou willen dat iemand me kon vertellen wat ik moet doen, want ik weet het niet meer.

Ik wil met haar praten, maar wat als zij niet met me wil praten? Wat als ze me niet eens meer aankijkt? Ik weet niet of ik dat wel aan kan.

Want nu al ga ik langzaam dood, omdat ze niet bij mij is.