ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

~1~

Ήταν η μέρα των γενεθλίων μου. Δεν είχε μείνει πολύς καιρός πριν φύγει και αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση. Δεν έκανα ούτε πάρτι ούτε κάλεσα φίλους ούτε οικογενειακές συγκεντρώσεις (που πάντα με τους γονείς μου και την οικογένεια μου τα περνούσα άντε και κανά φίλο της οικογένειας μας). Αποφάσισα να τους εγκαταλείψω και να πάω να κάνω τα γενέθλια μου στο πατρικό του στο χωρίο μαζί με τους γονείς του και αντί για τούρτα να απολαμβάναμε τα τέλεια γλυκά που κουβάλησα μαζί μου. Ένα εντελώς ξεχωριστό ''πάρτι'' γενεθλίων που θα μου μείνει για πάντα αξέχαστο. Τότε θα γινόμουν 18. Επίσημα πλέον ενήλικη. Και δεν το πίστευα κιόλας. Αλλά μετά κατάλαβα ότι τα νούμερα στην ζωή δεν έχουν άξια. Παρά μονό η στιγμές. Και μένα τότε μέτρησε η στιγμή.

Εκεί που καθόμασταν στον υπολογιστή και βλέπαμε μια ελληνική ταινία και συγκεκριμένα την ταινία ''Ο τελευταίος άντρας'' με τον Κώστα Βουτσά, μου έσπρωξε ένα μικρό κουτάκι στο χέρι μου δίπλα. Ούτε που ήξερα που το είχε φυλαγμένο . Τον κοίταξα και μετά κοίταξα και το κουτάκι. ''τι είναι αυτό;'' Τον ρώτησα '' άνοιξε το και θα δεις'' μου είπε. Εγώ το πείρα στο χέρι μου και το άνοιξα. Έβγαλα ένα ήχο θαυμασμού. Ήταν ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι σε σχήμα καρδούλας και με διαμαντάκια πάνω. Τότε πήρε το δαχτυλίδι και μου το πέρασε στο αριστερό μου χέρι και με ρώτησε ''θες να γίνεις γυναίκα μου;'' Ναι οκ θα σας φανεί παράξενο αλλά είπα το ναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Και τότε κατάλαβα ότι δεν ήμασταν μόνη στο δωμάτιο αλλά στην πόρτα στεκόντουσαν και οι γονείς του. Μας φίλησαν και μας είπαν να είμαστε για πάντα αγαπημένοι. Αυτό ήταν απλά μια κουβέντα. Υπήρχε όμως συναίσθημα στο ''αγαπημένοι'';