ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

~3~

Και έτσι φτάσαμε να έχουμε 3 χρόνια σχέσης και να συνεχίζονται τα προβλήματα ακόμα και τώρα. Και οι υπόθεση είχε προχωρήσει σε πολύ κακό σημείο αλλά εγώ και πάλι το ανεχόμουν. Το ανεχόμουν γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ακόμα και τότε ήθελα να είμαι κοντά του και να λησμονώ μονό την τρυφερότητα του που σπάνια είχε πλέον απέναντι μου. Δεν ήταν κακός όχι. Ήταν απλά υπερβολικός. Είχε πολλά μειονεκτήματα από τι πλεονεκτήματα. Στη αρχή που τον γνώρισα έγινε το ανάποδο, αλλά μετά έγιναν αντίστροφος ανάλογη πορεία. Αποφάσισα λοιπόν να το καταπιώ και να συνεχίσω το βασανιστήριο μου να είμαι μαζί του. Έπρεπε από καιρό να τον αφήσω, αλλά η καρδιά μου δεν με πρόσταζε να το κάνω. Όλοι μου έλεγαν ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση να είμαι φυλακισμένη στο σπίτι και αυτός να τριγυρνάει. Έκανα κακό στον εαυτό μου το ξέρω. Αλλά έτσι ήθελα να του δείξω πόσο τίμια είμαι και ότι δεν είμαι σαν τις άλλες να μπορώ και εγώ η ίδια να τον βλέπω χαρούμενο με ότι κάνω. Και μην τολμήσω να του ζητήσω να πάω με τους γονείς μου βόλτα ή τις φίλες μου. ΟΧΙ! Θα κάθομαι σπίτι και αυτός θα πηγαίνει όπου γουστάρει.

Μια μέρα όμως, αυτό δεν το άντεξα και αποφάσισα να βγω μόνη μου χωρίς να τον ειδοποιήσω. Και σαν το έμαθε, ποιος είδε τον διάολο και δεν το φοβήθηκε. Έκανε έφοδο στο σπίτι μου μια μέρα, και αρπάζοντας με από το μαλλί με έσυρε ως το δωμάτιο μου και άρχιζε να με ξυλοφορτώνει. Ευτυχώς που οι γονείς μου έλειπαν και ήμασταν μόνη μας. Τι μπουνιές, τι κλοτσιές , τι σφαλιάρες που έφαγα δεν περιγραφόταν. Ακόμα και στο πρόσωπο μου έριξε μπουνιά αλλά ευτυχώς δεν μου άφησε σημάδι. Όλο το υπόλοιπο σώμα ήταν γεμάτο μελανιές. Έκανα να του ξεφύγω για να ζητήσω βοήθεια αλλά ήταν μάταιο. Όσο του έφερνα αντίσταση και όσο δεν έκανα ότι μου ζητούσε τόσο τις έτρωγα και ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι γιατί να με δείρει από την στιγμή που δεν έκανα απολύτως τίποτα κακό. Εγώ μπροστά του ήμουν ένα μυρμήγκι παρόλο λεπτοκαμωμένος που ήταν, είχε την διπλάσια δύναμη από μένα και δεν μπορούσα να του κάνω τίποτα.

«Αν ξανά βγεις χωρίς να μου το πεις θα σε κομματιάσω και θα σε πετάξω από το χαντάκι που βρίσκετε κοντά στο σπίτι μου στο βουνό.»

Και τότε πήρε τα πράγματα του και έφυγε χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω του. Προσπάθησα να σηκωθώ μα δεν τα κατάφερα. Όλο μου το σώμα πονούσε και έκαιγε. Ήθελα να κλάψω. Όχι δεν θα το έκανα. Δάκρυα όμως ανέβλυζαν στα μάτια μου αλλά συγκρατούσα τους λυγμούς μου. Έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα κάτω από το παγωμένο νερό. Ένιωσα μια ανακούφιση στο κάψιμο αλλά δεν ήταν αρκετό. Αυτό που ένιωθα το ένιωθα στην ψυχή μου μόνο ένα απίστευτο κακό βάρος και πολύ δυνατό και αφόρητο πόνο στην ψυχή μου.