ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

~13~

Χριστούγεννα...

Ήμασταν όλοι σε εγρήγορση. Το τραπέζι έπρεπε να ετοιμαστεί γιατί σήμερα, ημέρα Χριστουγέννων θα είχαμε κόσμο στο σπιτικό μας. Εγώ και οι γονείς μου τρέχαμε να τα προλάβουμε όλα για να είναι όλα στην εντέλεια. Θα ήταν και ο Μιχάλης μου μαζί μας και πραγματικά ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Είχα βάλει και τα καλά μου και πραγματικά ήμουν πολύ όμορφη. Μια μπλε τουαλέτα με ανοιχτό ντεκολτέ που αναδείκνυε τη γοητεία μου. Όταν όμως είδε τι φορούσα έγινε έξαλλος, αλλά δεν του έδωσα σημασία. Ήξερα ότι ήταν ζηλιάρης αλλά δεν θα μου χαλούσε αυτός την όρεξη.

Όταν ήρθε η ώρα που ο κόσμος σιγά σιγά μαζευόταν στο σπίτι μου, εγώ τους σέρβιρα ποτό ή ότι άλλο μου ζητούσαν να βάλω. Χτύπησε το κουδούνι και όταν άνοιξα είδα τον κύριο Γιάννη να στέκεται με μια μεγάλη γλάστρα στο χέρι του και ένα αγόρι να είναι δίπλα του. ίδιο ύψος με μένα

«Χρόνια πολλά Κύριε Γιάννη με υγεία και αγάπη πάντα.» φιληθήκαμε σταυρωτά

«Και σε σένα κορίτσι μου, από δω ο Στέλιος ο γιος μου. Στέλιο η Μυρτώ η κόρη της Φανής.»

Δώσαμε τα χέρια και, τότε ένιωσα έναν ηλεκτρισμό, ένα σκίρτημα στην καρδιά μου. και δεν ήταν μόνο αυτό που με έκανε έτσι, αλλά και τα μάτια του ήταν τόσο.... Υπέροχα.

«Χάρηκα που σε γνωρίζω Στέλιο. Μα, μην στέκεστε στη πόρτα περάστε μέσα.»

Το γλέντι είχε ξεκινήσει για τα καλά και όλη διασκέδαζαν με την ψυχή τους εκτός τον Μιχάλη. Που ήταν μόνιμα κατσουφιασμένος και συνάμα καρφωμένος στον Στέλιο που από την ώρα που μπήκε στο σπίτι και έκατσε στο τραπέζι δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω μου λεπτό. Και όσο το έβλεπε αυτό ο Μιχάλης τόσο ποιο πολύ φούντωνε η επιθυμία του να κάνει φασαρία γιορτινές μέρες. Με είχε πρήξει είτε να πάω να βάλω κάτι ποιο σεμνό είτε να μην κοιτάω κατά το μέρος του. Να έχω σκυφτό το κεφάλι μου σαν χαμηλοβλεπούσα. Μόνο όταν '' δραπέτευσα'' από τον έλεγχο του πήγα και έκατσα σε ένα απόμερο μέρος και τον κοιτούσα επίμονα και, μάλλον με κατάλαβε και με κοιτούσε και αυτός κρυφά. Αυτά τα μάτια, αυτό το σώμα. Έδειχνε πολύ γυμνασμένος κ γλυκούλης.

Ένιωσα το χέρι του να με τραβάει με δύναμη. Με άρπαξε από τα μπράτσα και με ταρακούνησε

«Τι κάνεις εκεί μωρή; Κρυφοκοιτάζεις αυτόν τον μπαγλαμά; Θα σε ξεσκίσω πατόκορφα και σένα και αυτόν.» το χέρι του προσγειώθηκε με δύναμη στο μάγουλο μου. «αν σε ξαναδώ να τον κοιτάς την γάμησες.» έφυγε και με άφησε μόνη μου. Το μάγουλο μου με έκαιγε τα μάτια μου έτρεχαν δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Από τότε η ζωή μου ήταν ένας εφιάλτης. Κάθε φορά που ερχόταν σπίτι μου ο Στέλιος μαζί με τον πατέρα του, εγώ κλεινόμουν στο δωμάτιο μου στον υπολογιστή μου να μιλάω με τον άλλον και να του λέω τι κάνω πως το κάνω και γιατί το κάνω. Με διάφορες δικαιολογίες κατάφερνα να βγαίνω από το δωμάτιο μου δήθεν για νερό ή για τουαλέτα και μπορούσα να τον δω όχι να του μιλήσω.. να τον δω μόνο. Αυτός το καταλάβαινε και με κοιτούσε και αυτός. Ήθελα να δραπετεύω από αυτή την φυλακή αλλά δεν μπορούσα. Ήμουν καταδικασμένη σε μια αγάπη που πλέον δεν ήθελα. Προσπαθούσα με τα μάτια μου να του περάσω μια μόνο λέξη ''ΒΟΗΘΕΙΑ''.

Δεν τα κατάφερα όμως. Μετά τις επισκέψεις που μας έκανε με τον πατέρα του δεν ξανά ήρθε σπίτι μου. και εγώ έπρεπε να καταχωνιάσω τα συναισθήματα μου στο μπαούλο των αναμνήσεων μου και να μην το ξανά ανοίξω πότε, αφού ήμουν καταδικασμένη σε μια αγάπη που δεν την ήθελε ούτε ο διάολος. Έκανα την καρδία μου πέτρα, έβαλα μπετό στην ψυχή μου, πείρα δυνάμεις και, συνέχιζα να ανέχομαι αυτό τον θάνατο.

Και περνούσε ο καιρός, μέχρι που είπα ''ΩΣ ΕΔΩΦΤΆΝΕΙ ΠΟΙΑ!'' πύρα την ζωή μου σταχέρια μου και ξέγραψα αυτό το παρελθόν που με πονούσε. Που με έκανε μέρα με τηνμέρα να πεθάνω. Όμως, μέσα από αυτό τον θάνατο αναστήθηκε μια γυναίκα δυνατή,ακόμα ποιο ευαίσθητη αλλά και πολύφιλότιμη. Αποφάσισα να τα αλλάξω όλα πάνω μου και το έκανα χωρίς δισταγμό καιβγήκε κάτι καλύτερο και πολύ ποιο όμορφο. Και αυτό είμαι και αυτό παρέμεινα.Και δεν άλλαξα και ούτε θα αλλάξω για κανένα.