~20~

157 9 1
                                    

Μυρτώ...

Μετά από 6 χρόνια ένοιωσα εκείνη την στιγμή αναστήθηκα από τον βαθύ ύπνο που είχε η ψυχή μου. Που δεν είχα διπλά μου τον άντρα που αγαπάω και ένιωσα ξανά την καρδιά να φτερουγίζει χαρούμενα. Ένιωθα το σώμα μου γαλήνιο όπως και την ψυχή μου. Τώρα που τον ξανά βρήκα δεν τον αφήνω να φύγει ποτέ μακριά μου.

Είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο στήθος του και άκουγα την καρδιά του να χτυπάει ρυθμικά. Από αυτόν το χτύπο και μόνο νιώθω ξανά το ποσό ερωτευμένη είμαι. Που και που ένιωθα το χέρι του να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, και την πλάτη μου. Το ποιο τρυφερό χάδι μετά από τόσα χρόνια.

«Κοιμάσαι;»

«μμμ όχι πλέον»

«Μμμ ωραία. Πως νιώθεις;»

«Πολύ ωραία. Έχω να νιώσω έτσι πολύ καιρό ούτε που θυμάμαι από πότε.»

«Το ίδιο ισχύει και για μένα...»

«Χαίρομαι αγάπη μου.»

Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα. Ασυναίσθητα του χαμογέλασα. Είχε ομορφύνει. Όλο του το σώμα ήταν τόσο όμορφο. Όπως το θυμάμαι.

«Άλλαξες. Ομόρφυνες περισσότερο.»

«Όταν εννοείς άλλαξα;»

« Ομόρφυνες. Έγινες πιο, γυναικά από τότε που σε πρωτογνώρισα.» μου είπε τρυφερά.

«Και εσύ ομόρφυνες πάρα πολύ.»

«Ε, καλά τώρα.»

«Αλήθεια λέω.»

«Υπερβολές. Από το βλέμμα σου σε αναγνώρισα. Αν δεν ήταν αυτό το βλέμμα, ακόμα θα σου μιλούσα σαν να ήσουν μια ξένη.»

«Τόσο ίδιο έχει μείνει το βλέμμα μου;»

«Ολόιδιο. Αυτό δεν αλλάζει έτσι κι αλλιώς.»

«Ούτε εσένα το χρώμα των ματιών σου.»

«Μην το λες.»

«Έλα αλήθεια σου λέω!»

«Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω μετά από τόσα χρονιά τη βλέπεις σε αυτό το βλέμμα.»

«Βλέπω, την αγάπη την τρυφερότητα όλα τα καλά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σαν και σένα μέσα του.»

«Τα παραλές! Έτσι είναι οι καλοί άνθρωποι;»

«Γιατί οι σωστοί άνθρωποι ήταν σαν και μένα;» έσκυψα το κεφάλι μου για να μην τον κοιτάω άλλο. Ντρεπόμουν πραγματικά ντρεπόμουν. Αυτός σήκωσε το κεφάλι μου από το πιγούνι μου για να με αναγκάσει τελικά να τον κοιτάξω.

ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣWhere stories live. Discover now