Όταν έχω εσενα (#1 Σαντα Ροζα Τζούνιορ)

26.Ιφιγενεια

Πλησιάζει και άλλο κοντά μου μέχρι που φτάνει ακριβώς απέναντι.

«Ζηλεύεις.Και δεν σου πάει καθόλου.Και δεν υπάρχει λόγος να ζηλεύεις.»λέει.

Πήγα να απαντήσω αλλά πιάνει το χέρι μου και το σηκώνει πάνω.Τι κανεί;

«Αυτό είναι βέρα.Βε-Ρα.Την φοράνε οι παντρεμένοι.Και εσυ είσαι παντρεμένη Ιφιγενεια.Και έρχεσαι εδώ να μου πεις τι;»ρωτάει.

Βγάζω το χέρι μου.
«Εσυ το ξέχασες ότι είμαι παντρεμένη.Εσυ με φιλησες.Εσυ έρχεσαι σπιτι μου να κανείς ερώτησεις που δεν πρέπει!»φωναζω.

Κοιτάει άλλου.Χωρις να απαντήσει.Και μετά γυρνάει από την άλλη έτσι τώρα βλέπω την πλάτη του.

Τι ήταν αυτό;Δεν θέλει να το συζητήσει;Γιατί;

Παω μπροστά του πάλι.
«Γιατί ήρθες σπιτι μου Παντελή;Γιατί με ρώτησες αν αγαπώ τον Κοσμα;»ρωτάω τώρα πιο ήρεμα.
«Ιφιγενεια φύγε»λέει και αυτός ήρεμα.
«Θα φύγω.Μην ανχωνεσαι.Δεν θα με βρει εδώ η Στεφανια.Απαντησε μου και θα φύγω»λέω.

Πως δεν σκέφτηκα να τον ρωτήσω πιο πριν;Δεν ξέρω.Ειναι περίεργο όμως.Ηρθε σπιτι μου να με ρωτήσει κάτι τόσο ξεκάρφωτο.

«Έχει σημασία;»ρωτάει μετά.
«Παντελή γιατί ήρθες;Απαντά και σταματά να ρωτάς και να αποφεύγεις την ερώτηση μου.Γιατι ήρθες;»
«Ήθελα να μάθω....»
«Να μάθεις τι;»ρωτάω πάλι.

Δεν απαντάει.
«Ήθελες να μάθεις αν αγαπάω τον Κοσμα;Γιατί;Γιατί να σε ενδιαφέρει αυτό;Τι σε νοιάζει;»κάνω την μια ερώτηση μετά την άλλη μπας και τον πιέσω και απάντησει.

«Με ενδιέφερε οκ!Αυτο θελεις να μάθεις;Με ενδιέφερε να μάθω.Ηθελα να ξέρω!»φωνάζει και αρχίζει να περπατάει στο δωμάτιο τώρα.

Εννοεί ότι....;

«Είχα μια ελπίδα.Οχι ψέμματα.Ηθελα να πεις όχι.Ηθελα να πεις ότι δεν τον αγαπάς και ότι είσαι μαζί του για κάποιον άλλον λόγο που εγώ δεν ξέρω.Ξερω βλακεία μου...»λέει και κατεβάζει το κεφάλι.

Ήθελε να πω ότι δεν τον αγαπάω;

«Είμαι βλάκας.Μεγαλος βλάκας.Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει.Ιφιγενεια κάνω πράγματα που δεν πρέπει.Κανω σκέψεις που δεν πρέπει.Με κυριότερη εσενα...»λέει.

Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω τώρα.Τα λόγια του παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μου.

«Εμένα;»ρωτάω.
«Εσενα.Ναι.»λέει.

Χάρηκα.Σιγουρα χάρηκα.Και ήθελα να χαμογελάσω επειδή τώρα όλα βγάζουν νόημα αλλά ένιωθα και ότι αν χαμογελάσω κάνω κάτι κακό.Οτι δεν πρέπει.

«Μου αρέσεις Ιφιγενεια.Προσπαθησα να το αποτρέψω αλλά δεν μπόρεσα.Προσπαθησα να σε βγάλω από το μυαλό μου αλλά πάλι δεν μπόρεσα.Ειναι πάνω από τις δυνάμεις μου.»
«Για αυτό φέρεσαι έτσι τις τελευταίες μέρες;»ρωτάω.
«Για αυτό.Δεν έφταιγες βέβαια αλλά σκέφτηκα έτσι θα απομακρυνθείς.Τα έβαζα και με τον εαυτό μου που το άφησα αυτό να γίνει.»
«Για αυτό με φιλησες...»ψιθυρίζω.

Βέβαια.Με φίλησε.Για αυτό με φίλησε.

«Δεν αντεξα...»λέει μετά.

Δεν άντεξε;Δεν άντεξε να μην με φιλήσει;Του αρέσω;Πως δεν το κατάλαβα;

Ένας κόμπος τώρα δημιουργήθηκε στο στομάχι μου.Ενας κόμπος τόσο σφιχτός που δεν μπορούσα και να κουνηθώ.

«Παντελή...δεν...δεν ξέρω τι να πω...»λέω.Άληθεια δεν ξέρω.Καποια πράγματα θέλω αλλά και δεν θέλω, αλλά δεν ξέρω,αλλά δεν πιστεύω.

«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι.Δεν περιμένω να πεις κάτι Ιφιγενεια...»λέει.

Κουνάω το κεφάλι μου και καταπίνω μετά από ώρα.Γιατι είναι τόσο δύσκολο να καταπιώ;Γιατί νιώθω ξέρο το στόμα μου;

Προχωράω και τον προσπερνάω.Ανοιγω την πόρτα και βγαίνω έξω στο σκοτάδι.Δεν έβλεπες τίποτα παρά μόνο ότι άφηναν τα φώτα στο δρομο.

Κάτι άκουσα να λέει ο Παντελής αλλά δεν έδωσα σημασία.Λες και βουίζουν τα αυτιά μου.

Αρχίζω να περπατάω.

Όλα αυτά που έκανε ο Παντελής τα έκανε επειδή του αρέσω.Και τώρα συνηδητοποησα γιατί έκανα εγώ όλα αυτά που έκανα.
Για τον ίδιο λόγο.

Έβρισκα λόγους για να έρθει σπιτι,για να μην σταματήσει την δουλειά εκεί επειδή ήξερα ότι δεν θα τον ξαναδώ.Πηγαινα στο μαγαζί του Στέφανου για να τον ξαναδώ.Ολα για αυτόν.Για τον Παντελή.

Ο Θεέ μου.
Πως έγινε αυτό;Ποτέ;Και γιατί;

Σκεφτόμουν πως θα τον ξαναδώ αλλά ποτέ γιατί θέλω να τον ξαναδώ.

Ο κόμπος στο στομάχι μου χειροτερεύει.Και όχι για αυτά που άκουσα από τον Παντελή.Οχι.
Επειδη αυτά που είπε τα νιώθω και εγώ.Καιρο τώρα.
Και τώρα το κατάλαβα.

Δεν είσαι και τόσο έξυπνη όσο νομίζεις τελικά Ιφιγενεια...