~KALBE SİRAYET~ | Texting | +18

22.BÖLÜM sezon final

Ece'den...

Tatsız tuzsuz bir yemek saati daha geçti. Anneme arkama yastık koymasını istemiştim. Kendim yapabilirdim belki ama resmen kemiklerim erimiş durumdaydı. Yani hala. 3 gündür kafam sürekli o Kaya'nın dediğindeydi. Egehan. Bazen yani bazen değil günümün nerdeyse çoğunluğunda aklımı kurcalıyordu. Ufak ufak hatırlıyordum.

Hatırlama ve sonrasında yaşadığım baş ağrıları. Ama kafamın çatlamasına değiyordu. Yüzünü hatırlayamıyordum. Melis sürekli geliyordu. Yeni tanışmıştık. Yani ben onu yeni tanımıştım. Kapı hızlı açılınca anlıyordum onun geldiğini. Deli dolu bi kızdı. Dedikodu yapıyorduk onu ve kayayı. Yazık sana demek geliyordu bazen içimden. Yine kapı hızlı açılınca tabii ki onun geldiğini anlamıştım. Acele bir şekilde çantasını kenara atıp sandalyeyi benim önüme çekti.

"Ece ne oldu tahmin bile edemezsin. Ya nasıl anlatayım şimdiiii ayyyy!"

" Yaa bağırma birşey oldu sanacaklar deli kız. Ahaha sanırım güzel haber var." Gözlerinin içi parlıyordu. Sevinmiştim. Yani anlamsız bu kız üzülünce bende üzülüyordum.

" Ece Ece Eceee!"

" Allahım başlıyoruz gene sen benim sesim duy"

" Anlamadım heyecandan kalbim küt küt atıyor."

"Boşversene anlat hadi baya merak ettim."

" Kaya!"

"Onu tahmin etmek zor değil."

" Ya kesme lafımı yaaa. Kaya'yla bu gün çarpıştık. Düşüyordum beni belimden tuttu veeeee "

" Ve yere mi attı. "

" Ece çok kabasın atmadı öptü."

" Neeee ciddi misin yaa?"

" Evet! Bayılıcam yaa yüzüm kıpkırmızı olduu. Kekeledim bok ettim. O ufacık öpücük bile çok ne bileyim. Yaa anlatılmıyor." Güzel haberdi. Bu günün ikinci güzel haberi. Bense yine Melis'ten onu dinlemek istemiştim.

" Melis o cidden çok mu yakışıklı. Ne zaman gelecek?"

" Ece vakti var. Daha oda senin gibi iyileşme sürecinde." Yüzünü merak ediyordum. Hemde çok herşeyden çok bir kere görsem hiç iyileşmeseydim.

" Sence ne kadar sürer?"

" Az kaldı. Az. Herşey yoluna girecek. Belki yine bir bebeğiniz olur" iki eliyle ağzını kapattı. Benim. Benim bir. Bebeğim. Ben hamileydimmm.! Ve vee o kazadan sonra. Tuvalete her gittiğimde akan kann! Anlamalıydımmm allah kahretsin..

" Çık burdan." Sakince odadan çıkmasını söyledim.

"Ec-"

" Çık dedimmm sana laan" bu sefer bağırmıştım avazım çıkığı kadar. Korkup çantasını aldığı gibi odadan çıktı ağlayarak...

Gelen hemşireler zorladığım serumlu koldan akan kanlara bakıyordu...

Kaya'

Abim uyuyordu şuan onu burdan nasıl çıkaracağımı düşünüyordum. Böyle hayatın ben.... Bozma ağzını diyerek kendimi durdurdum. Aşkın vücut almış haliydi Egehan. Tabi Ece'de.

Melis'in annesi bu gün devrime bakıyordu. Çünkü biz melisle ece ve Egehan için uğraşıyorduk. Ben hiç uyuyamıyordum. Melisi aramaya korkuyordum sabah nedeni yok pat diye öpmüştüm. Kapıdan içeri aynı onu öptüğüm gibi pat diye girdi. Ağlıyordu. Mızmız eşek. Yine ne olmuştu çok merak ediyordum.

" Yine noldu? Her zaman ki gibi zırlama merasimi başlamış." O kadar fazla ağlıyordu ki bir iş olduğunu anlamıştım. Dalga geçtiğime pişman olmuştum.

" Ece herşeyi öğrendi. Her herşeyi Kaya bebeğini.. bebeğini kayb..."

"Ben yaptım demee Melis ben yaptım deme." Daha şiddetli ağlamaya başlayınca onun sebep olduğunu anlamıştım. Delirmek üzereydim. Ben herşeyi düzeltmişken o resmen içine sıçıyordu. Gelen seslere doğru döndüm.

Egehan arkamdaydı. Egehan dışardaydı. Her yeri kandı. Egehan hızlı hızlı nefes alırken koşa koşa koridorun sonun döndüm. Tam tahmin ettiğim gibi 3 görevliyi haşat etmişti. Geri dönüp Egehan'ın kolundan tuttum. Sürükleyerek çıkışa doğru yürüdük. Melis hala mal mal bakıyordu. Ve ağlıyordu.

" Lan sen salak mısın? Yürüsene laan. Yakalanıcazzz yürüü bee a*k salağı yürüüüü."

İlk defa ona küfür etmiştim. Ağlamayı kesip Egehan'ın diğer koluna girdi. Arabaya bindik. Egehan'ın evine doğru dönecekken bıçak açmayan ağzından kelimler döküldü.

" Ece. Ece'nin yanına. Götür beni."

Arabayı ilk bulduğum yerden u dönüşü ile çevirdim. Heyecan ve korku sarıyordu iyice...

ECE'DEN SON SATIRLAR...

Delirmiştim. Ortaklık sakinleşmiş fakat içimdeki ortalık hala karışıktı. Annem çıkmasını bekliyordum dört gözle. Annem çantasından sigarasını aldı. Anlamıştım ve usulca kolumdaki serumu döndürdüm. Yavaş yavaş 5 tur attı ve pıt diye çıktı yerdinden. Annem çıkar çıkmaz odadan etrafı kolaçan ederek çıktım. Nefes almak istiyordum. Çünkü herşeyi hatırlamak beni boğuyordu. Bir bebeğim... Ve ben onu kaybetmiştim. Hala kazayı hatırlamıyordum. Ama bir bebeğim olacağını ve aşık olduğum adamı çok net hatırlıyordum. Asansör kullanmak yerine merdivenleri inmeye başladım. Duvara tutunarak hızlı adımlarla ilerliyor ve içim içime sığmıyordu. Çıkış kapısından tam çıkacakken...

Karşımda ki?

"EGEHANN!"

"ECEEEE!"

Koşarak attım kendimi kollarına bu kokuuu.! Burnumda tüten koku..! Göz yaşlarımdan haberim yoktu sanki o kokuyu içime çekerken gözlerim kapanıyordu. Bedenim uyuşmuş ayaklarım yerden kesilmiş. Dünyada değildim ben! Ama!

"Ece seni çok seviyorum!"

Ama!

" Egehan git artık burdan.!

VALLAHA YAZAMIYORUM. KENDİME KIZIYORUM. MADEM YAZAMAYACAKTIN NE BOK VARDA BAŞLADIN SİLEMIYORUM EMEK VAR. YANİ NE YAPSAM BİLEMEDİM. SORRYY! VOTE VE YORUMLAR BELKİ BANA AZ DAHA GAYRET DER. BİLEMİYORUM.  BEKLİYORUM...🌹🌹