pijn

blokaden -2-

''Luke, NEE" schreeuw ik voordat ik omhoog schiet. Als ik om mij heen kijk zie ik twee meiden en professor Snape naast mijn bed staan. Snape zegt :"Deze meiden hebben mij geïnformeerd dat je liep te schreeuwen in je slaap, waarom?'' ik keek hem aan met een emotieloze blik en zeg :"niet met die meiden er bij, behalve als je wil dat ze ook nachtmerries krijgen?" Snape kijkt mij een beetje verbaast aan maar die blik veranderd snel in een kille blik. Hij draait zich om naar de meiden en zegt :"wegwezen." De meiden vliegen ze wat de kamer uit en Snape draait zich weer naar mij om. "Leg uit." Ik keek hem aan en zeg :"twee jaar geleden toen ik dertien was pleegde mijn broertje Luke zelfmoord, wij waren op het dak van ons hotel aan het spellen toen Luke op de rand ging staan en tegen mij zij, deze wereld heeft toch niks aan mij. En hij sprong, Ik was te schakeert door zijn woorden dat ik hem niet kon stoppen. Die herinnering zit op mijn netvlies gebrand." Er loopt één traan over mijn wang, Snape kijkt mij angstig aan en weet niet wat hij moet zeggen. Minuten gaan voorbij zonder dat wij ook maar iets zeggen. "Volgens mij moet ik naar de les?" Zeg ik uiteindelijk om de stilte te verbreken. "Ehmmm... ja ehm.. vijf minuten dan zie ik je beneden." En hij vliegt ze wat de kamer uit. Ik kijk nog even naar de deur en begin mij aan te kleden.

Wanneer ik mij heb aangekleed doe ik snel mijn zwarte haar. Als ik de gang in loop zie ik de posion professor al klaar staan, Ik loop snel achter hem aan richting charms, als ik aangekomen ben loopt snape snel weer door en loop ik het lokaal in. "Ah, mevrouw Busé neem plaats." Ik keek de kleine man aan en neem achteraan plaats. "Vandaag gaan we nonverbale spreuken oefenen." Ik kijk hem aan en voel alsof ik iets weet maar niet wat. Ik denk diep na maar het lijkt wel alsof een muur mij tegen houd. " Ah. meneer Diefel.'' ik kijk de ruimte rond om te kijken wie er zijn hand op stak. wanneer mijn ogen landen op een jongen aan de andere kant van de klas. ''nonverbale spreuken zijn spreuken waarbij je niks zegt.'' ''goed zo Mike, vijf punten voor gryffendor. vandaag gaan jullie proberen om nonverbaal een veer op te laten stijgen, veel succes.'' ik pak mijn staf



en begin. ik richt mijn staf op de veer en denk aan de spreuk, mijn vliegt omhoog maakt een rondje door het lokaal en komt weer op mijn bureau terecht. ''goed zo mevrouw Busé, de rest kan hier een voorbeeld aan nemen.'' ik knik en begin in mijn spreuken boek te lezen. de minuten tikken voorbij, als dan eindelijk de bel gaat loop ik snel het lokaal uit en zie ik snape al staan. maar voordat ik naar mijn volgende les kan lopen duwt iemand mij tegen de muur. '' ik denk dat mevrouw Busé een lesje in respect moet hebben.'' ik kijk heb dodelijk aan en pak mijn staf. ''als ik jouw was meneer Diefel zou ik oppassen met wat je zegt.'' ik kijk hem nog een keer dodelijk aan en loop richting de posion master. ''wat duurde er zo lang.'' ik kijk hem kil aan en zeg: ''moest iemand even een lesje in respect geven. '' hij keek mij net zo kil aan als dat ik naar hem kijk. " Ik hoop dat hij zijn lesje heeft geleerd." Ik kijk hem aan en opeens komt er een vraag bij mij op. "Professor?" "Ja." Zegt hij op een geïrriteerde toon. "In de les toen de professor begon over nonverbale spreuken wist ik iets maar niet wat en toen ik het probeerde boven te halen botste mijn gedachte op een muur, weet u hier meer over?" Snape kijkt me verbaast aan en zegt "dat kan alleen betekenen dat iemand herinneringen heeft geblokeerd." Nu ben ik de genen die verbaast kijkt. "Kunt u die herineringen terug brengen?" Professor Snape kijkt mij bedenkelijk aan en zegt dan :" dat kan ik zeker, kom om 19.00 uur naar mijn klas lokaal stipt." Ik knik en hij lijd mij naar DADA (Defence Against the Dark Arts).

Eenmaal aangekomen verdwijnt Snape en stap ik het lokaal in, meteen begroet Quirrell mij. "G-goede m-mo-morgen B-Busé." "Goede morgen professor." Ik neem snel plaats achteraan. Zo ver mogelijk van Quirrell vandaan. Iets vanbinnen zegt dat ik zo ver mogelijk van hem vandaan moet blijven. De les begint rustig , totdat we de expeliarmus spreuk moeten gaan oefenen in duo's. " en als e-eerste m-me-mevrouw B-Busé en m-me-meneer Diefel..." de rest komt al niet meer binnen waneer ik Mike met een grimas op zijn gezicht naar mij toe zie lopen, ik zou hem zo graag een klap voor zijn gezicht willen geven. "O-oké s-st-start." Ik trek mijn wand en ga klaar staan. Ik kijk Mike dodelijk aan en roep "EXPELIARMUS!" Mike vliegt twee meter de lucht in en land met een plof op de grond. Iedereen kijkt verbaast naar ons, opeens zie ik Mike zijn staf pakken en een spreuk roepen voor ik ook kan nadenken roep ik. "PROTEGO!" De spreuk kaatst terug en Mike vliegt bewusteloos door het klas lokaal. Voor ik het weet gaat de bel en is de ochtend voorbij, zo snel als mijn benen het toe laten zweef ik het lokaal uit. Vergetend dat een geshockeerde Snape achter mij aan rent. "MEVROUW BUSÉ STAAN BLIJVEN!" Ik stop abrupt waneer ik hoor van wie die stem is. Ik draai me vliegensvlug om, maar het is al te laat Snape trekt me aan mijn pols naar de kelder. Eenmaal in zijn klas lokaal aan gekomen laat hij mij los. "Wat was dat daarnet?" Hij klonk eerder nieuwschierig dan boos. "Ik en meneer Diefel werden samen gezet om de expeliarmus spreuk te leren, ik roep de spreuk en meneer Diefel vloog zijn twee meter de lucht door. Waneer hij weer op de been was pakte hij zijn staf en riep een spreuk die ik niet ken. En zonder na te denken riep ik protego en de spreuk ketste terug en hij vloog bewusteloos naar achter en de rest weet u, professor." Snape kijkt mij bedenkelijk aan en zegt "ga zitten ik ga de blokaden verwijderen en dat kan zwaar aankomen." Ik ga zitten en hij roept "Legilimens." Ik voel zijn aanwezigheid en die gelijk de blokkade naar voren zodat hij geen andere gedachten kan zien. Na een aantal seconden voel ik de aanwezigheid verdwijnen en flitsen de beelden voor mijn ogen...