" ဟို...ရရဲ့လား..ဘာကူညီပေးရမလဲ "
Jiyong အနားတော့သိပ်မကပ်ရဲ..ဓားနဲ့ခြစ်ချ
ထားတ့ဲ ဟပ်တက်ရာအကြောင်းလိုက်ကြီးက
သွေးတွေစီးကျနေတုန်း..
" ကျွန်တော့်ကို ဒီကနေ ခေါ်ထုတ်သွားပေး "
" ဗျာ.."
" ကူညီပေးရမလားဆို..ကူညီပေးပါ..ခေါ်သွား
ပေးပါဗျာ.."
သူ့ပုံစံက အားနည်းနေတ့ဲပုံ တစက်မှမပေါ်..
လေသံကလည်း တောင်းပန်နေတာမျိုးမဟုတ်
ဒါပေမယ့် တခုခုကိုလိုအပ်နေသလို..
" ဟို...."
Jiyong လည်းဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ..
မသိတ့ဲလူတယောက်ကို တာဝန်ယူခေါ်မသွား
ပေးရဲဘူးလေ..ရာဇဝတ်သားလားမသိ..ရှုပ်ရှုပ်
ရှက်ရှက်တွေလည်း သူ မပတ်သတ်ချင်..
ထားခ့ဲဖို့ဆိုတာကလည်း ကိုယ်ကနှုတ်ကျွံပြီး
သွားပြီ
သူ့ပဲထူပေးရတော့မလို့..ပြန်ပဲထွက်သွားရမလို
ဖြစ်နေတုန်း..ထိုလူက မော့ကြည့်လာတယ်..
" ကျွန်တော် ဒီနေရာမှာ ရှင်သန်လာခ့ဲရတာ
ပင်ပန်းနေပြီမို့ ခေါ်ထုတ်သွားပေးစမ်းပါ "
ပြောရင်း တဟားဟားနဲ့ထရယ်ပါတော့တယ်..
~ ရူးများရူးနေတာလား..ဒီကောင်
Jiyong နည်းနည်းကြောက်လာပြီ..နောက်ကို
ခြေလှမ်းဆုတ်ချင်ပေမယ့် ထိုလူ့အကြည့်တွေ
ကညှို့ယူနိုင်စွမ်းအားရှိသလိုပဲ..နေရာကခွာလို့
ပင်မရတော့..
ယောကျာ်းတယောက်ကို ဒီလောက်ကြီးနီးနီး
ကပ်ကပ်ပုံစံနဲ့ အကြာကြီးစိုက်မကြည့်ဘူးပေ..
အမှန်တော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒီလိုစိတ်ဝင်တစား
မကြည့်ခ့ဲဖူးတာပါ..
သူ့မျက်ဆံနက်တွေက တခုခုကို စေခိုင်းချင်နေ
တ့ဲပုံ..Jiyong ကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တာများ
မြွေတကောင်က သားကောင်ကို ညှို့ယူနေတ့ဲ
အတိုင်းပဲ..
" ဘယ်လိုလဲ..မကူညီချင်တော့ဘူးလား..ခုန
ကပြောတော့ ကူညီမယ်ဆို.."
Jiyong လည်း ဒီစကားကိုသူပြောခ့ဲတာအမှန်
ပဲမို့ အ့ဲလူရှေ့မှာ ဒူးတဖက်ထောက်ကာထိုင်ချ
လိုက်ပြီး..ဒဏ်ရာကိုတချက်ကြည့်လိုက်တယ်
