Yalnızlık Senfonisi
Hangi cehenneme düştüysem beni çağırıyor ölüm çığlıkları,
Hangi cennetteysem günahlarıyla dolu Tanrının!
Yoksa ben miydim elmayı ısıran günahkâr ya da şeytanın ta kendisi?
Söyle bana tanrım, bu canımı alan ok hangi avcının?
...
Bilmezdim yalnızlığın can aldığını,
Meğer karanlıkta boğarmış insanı Tanrı!
Geç farkettim zihnimin sessizlikle savaştığını;
Kimse yakmadan da yanarmış insanın canı.
Bilmezdim yaşamak da can acıtırmış ölmek de,
Herbir vavelya parçalıyor zihnimi sessizliğimde.
Meğer ölmeden de ölürmüş insan zihinlerde,
Oysa güzeldi yaşamak bir çocuk hayallerinde.
....
Meğer yaşamak acı, ölüm mutluluk olurmuş da
Doğamazmış uçmayı bilmeyen bir karga.
İsteyen suda yanar, ateşte boğulurmuş da
Yaşayamazmış bir insan insanlığıyla.
Yok ama, eğer varsan Tanrı! Huri istemem ama
Sadece yok et beni, hiç var olmamışcasına...
Mehmet ÜNLÜ
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Akıl Kalkanı
Não FicçãoPenguenlerin nasıl yürüdüğü, bilmem hangi sanatçı veya ülkeyle alakalı saçma bilgiler, aptal genç hikayeleri oldum olası hep canımı sıkmıştır ve insanların, özellikle ergen veya genç bireylerin, rüya görme hevesleri ve fantezi dünyalarına sıkışmalar...
