Judas ve Jeanne el ele tutuşmuş, saatlerce ormanın içinde ilerlemişlerdi. Önlerine henüz ne bir yol ne de bir kulube çıkmıştı. “Aniden köyden ayrıldık, yanımızda hiçbir şey yok. Bir şeyler yememiz gerek.” dedi Judas. Jeanne, bir yere takılıp düşmemek için yere bakan gözlerini Judas’a çevirdi. Unuttuğu bir şeyi hatırlar gibi “Açlığımı tamamen unutmuşum. Şimdi de açlıktan ölecekmiş gibi hissediyorum” dedi. Ona gülümsemeyle cevap veren Judas, etrafı kolaçan etmeye başladı. Ormanın içinde yiyecek bir şey elbet bulunurdu. Aslında köye yakın olsalardı oradaki ormandan yiyecek çok şey bulabilirlerdi. Ne de olsa orada büyümüşlerdi fakat artık çok uzaklaştıkları için bitki örtüsü de farklılaşmaya başlıyordu. Jeanne birden önde giden Judas’ı çekiştirerek durdurdu. Ne olduğuna bakmak için Jeanne’e dönen Judas, onun gözlerini ileride bir şeye diktiğini gördü. Yavru bir geyik ikiliyi farketmiş, dikkatle onları izliyordu. En ufak tehlike belirtisinde yerinden fırlamaya hazırdı. Ne kadar dikkatli ya da ne kadar hızlı olursa olsun, bunun kendine kıyasla hiçbir önemi olmadığının farkında olan Judas “Onu hemen yakalayacağım” dedi. Fakat Jeanne onu durdurmak istercesine elini Judas’ın göğsüne koydu. “Hayır” dedikten sonra gözlerini Judas’a çevirdi. “İzle”
Jeanne bakışlarını tekrar geyik yavrusuna yöneltti. Ne yapmaya çalıştığını anlayamayan Judas izlemeye karar verdi, ancak her ihtimale karşı yerinden fırlamak için hazır duruyordu. Jeanne elini ileri doğru uzatınca geyik yavaşça onlara doğru ilerlemeye başladı. Bu olay karşısında Judas şaşkınlığını sadece gözlerini büyütüp kırpıştırarak ifade edebildi. Geyik ikilinin yanına kadar geldi ve başını Jeanne’nin ileriye uzatmış olduğu eline yerleştirdi. Jeanne’in geyiğin başını okşayıp sevmeye başladığını görünce Judas sonunda ağzını açtı. “Bence fazla sevgi gösterme, ona bağlanmanı istemem. Sonuçta onu—“ cümlesini tamamlamadan geyik birden yere yığıldı. Ne acıdan kıvranır gibi bir hali vardı ne de herhangi bir şekilde darbe almış gibi duruyordu. Karnı bile şişmiyordu, nefes almayı kesmiş, aniden ölmüştü. “Köye hep avdan sonra ölüsü gelirdi, hep bu şeylere canlıyken dokunmak isterdim. Ama yemek yememiz gerek, hevesimi aldım ben” dedi Jeanne. Judas buna tek kaşını kaldırıp gülümseyerek cevap verdi. Yanlarında hiçbir şey olmadığı için Judas kas gücünü kullanarak hayvanı parçalamaya başladı. Kağıt yırtar gibi derisini kaldırıp, hayvanın etine ulaşıyordu. “Ateşe ihtiyacımız var, sen halledersin diye umuyorum” dedi Judas. Jeanne “hiç sorun değil” dercesine omuz silkti ve ellerini ayrılmış etlerin üzerinde tutmaya başladı. Kısa bir süre sonra etler kızarmaya başlamıştı. Bu hallerine yavaş yavaş alışmaya başlayan çift, yemeğe başlamadan önce şaşkınlıklarını duruma gülerek geçiştirdiler. Etleri yemeğe odaklanmış olan Judas’a bakarken Jeanne aklındaki soruyu sordu. “Bu şekilde yemeğimizi buluyoruz ama yanımızda hiç paramız da yok. Hayalimize ulaşmak için paraya ihtiyacımız var. Bir ev parasını nasıl bulacağız?” Judas ağzındakini yuttuktan sonra düşünmek için biraz duraksadı. Aslında bu sorun aklına önceden gelmişti fakat o an için geçiştirmiş, sonrasında da unutmuştu. “Sen büyücülük mü yapsan?” bunu söylerken ciddi olmadığı yüzünden anlaşılıyordu. Haylaz bir gülümsemeyle söylemesine rağmen Jeanne ciddiye alıp “Dikkat çekmememiz gerek ve sen büyücülük yapmamı mı söylüyorsun?” dedi. “Bir de ciddiye mi alıyorsun bunu? Tabi ki şaka yapıyorum. Sanırım gücümün küçük bir kısmını kanıtlayarak, iyi para verecek birisi için çalışabilirim. Güçlü birine her zaman ihtiyaç vardır. Hatta belki rütbeli biri bile olabilirim” dedi Judas. Jeanne için mantıklı bir çözüm gibi görünüyordu ama aklına takılan bir ayrıntı vardı:
-Kim birden bire ortaya çıkan yeni biri için rütbe verir ki?
-Hemen rütbe sahibi olmam tabi ki saçma olur. Diyorum ya gücümü kanıtlamam gerek diye. Yavaş yavaş farkıma vardıklarında daha iyi iş teklifleri alacağımı düşünüyorum. Gittiğimiz yerde eminim ki kas gücüne ihtiyacı olan insanlar vardır.
