Madison's
"Πως είναι;"
"Είναι μια χαρά μις Forse. Μην ανησυχείτε. Έχει βέβαια κάποιες μελανιές στα πλευρά και του κάναμε και 2 ράμματα στο σκίσιμο που έχει στο στερνό. Κατά τ'αλλά καλά."
Συγγνώμη αυτή αυτό το βρίσκει 'κατά τ'αλλά καλα'; Θα τρελαθώ.
"Εντάξει. Μήπως μπορώ να τον δω τώρα;", την ρώτησα και κοίταξα προς το ασθενοφόρο. Ήταν τυλιγμένος με μία εσωθερμική κουβέρτα και ένας νοσοκόμος του περιποιόταν τις πληγές.
"Ναι, φυσικά"
Έτρεξα προς το μέρος του και αυτός μόλις με είδε, μου χάρισε ένα χαμόγελο. Αχ βρε Nick.
"Είσαι εντάξει;"
"Ναι, ναι εντάξει είμ-ΑΟΥΤΣ! Όχι εκεί πονάω!"
"Μα κύριε Walker πρέπει να σας απολυμάνω τις πληγές"
Αναστέναξε παραπονιάρικα και μόρφασε από τον πόνο, σφίγγοντας ερμητικά τα μάτια του.
"Madison;"
"Μμ"
"Το αυτοκίνητο που είναι;"
"Το έστειλαν σπίτι με έναν γερανό, μην ανησυχείς".
"Και 'μεις πως θα γυρίσουμε;"
"Θα πάρουμε ταξί"
"Κι αν θέλει και ο ταξιτζής να σε πειράξει, πως θα τον αντιμετωπίσω έτσι χτυπημένος που είμαι;".
Χαμογέλασα αχνά και του χάϊδεψα απαλά τα μαλλιά του. Εκείνος με κοιτούσε στα μάτια περιμένοντας την απάντηση μου.
"Θα βρούμε τρόπο να γυρίσουμε"
Χαμογέλασε ανακουφισμένος και κατέβασε τα βλέφαρά του.
[...]
"Ευχαριστούμε πολύ! Καληνύχτα σας!", το περιπολικό που μας έφερε απομακρύνθηκε με ταχύτητα.
"Nick; Τι κάνεις εκεί κάτω;"
Ήταν καθισμένος στο πεζοδρόμιο και το βλέμμα του ήταν αόριστο. Οι μελανιές στο πρόσωπο του ήταν εμφανείς από δω, αν και είχε ελάχιστο φως.
"Είδα ότι εσύ και ο αστυνομικός μιλούσατε για αρκετή ώρα, οπότε είπα να κάτσω κάπου"
"Και στο πεζοδρόμιο βρήκες βρε παιδάκι μου; Γιατί δεν πήγες μέσα; Θα ερχόμουν και γω όπου να ναι".
Ανασήκωσε τους ώμους. "Βαριόμουν, υποθέτω"
"Καλά, τέλος πάντων. Σήκω τώρα να πάμε στο σπίτι", είπα χαμογελώντας και τον έπιασα από το μπράτσο ώστε να τον βοηθήσω να σηκωθεί.
"Σιγά-σιγά, πονάω εκεί!"
"Ωχ συγγνώμη. Βάλε και συ ένα χεράκι όμως"
Μπήκαμε στο σπίτι αμίλητοι αλλά φαινόταν από μακριά ότι κάτι τον έτρωγε και κάτι σκεφτόταν.
"Nick, όλα καλά;"
"Τι; Μμ ν-ναι όλα καλά". Η απάντηση του δεν με έπεισε καθόλου, αλλά αποφάσισα να μην τον πιέσω.
"Madison θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά", έγνεψα αλλά η σοβαρότητα της χροιάς του με τρομοκράτησε.
"Εκείνος ο ηλίθιος", έκανε μια παύση, "σε πείραξε; Πριν προλάβω να έρθω εγώ;"
YOU ARE READING
What If We Really Fall In Love?
Teen Fiction"Εε δεν θα κοιμόμαστε μαζι;" "Όχι προφανώς." Μα πως μπορεί και τα ρωτάει αυτά. "Υποτίθεται πως είμαστε ζευγάρι", μου είπε και είδα στο βλέμμα του πως είχε εκνευριστεί. "Καλά το είπες. Υποτίθεται. Μπορεί να μην το κατάλαβες έτσι όπως μας το εξήγησε ο...
