What If We Really Fall In Love?

°47°

Nick's POV

Μόλις μπήκαμε στο νοσοκομείο, τρέξαμε κατευθείαν προς την ρεσεψιόν κοιτώντας αριστερά και δεξιά για κάποιο σημάδι που να μας έδειχνε σε ποιο δωμάτιο την είχαν. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα σταματήσει ή θα εκραγεί από λεπτό σε λεπτό. Σταγόνες κρύου ιδρώτα κυλούσαν στο μέτωπο μου, κάνοντας με να ανατριχιάζω ολόκληρος.

"Παρακαλώ μια πληροφορία", είπα στην ατάραχη νοσοκόμα που βρισκόταν πίσω από τον πάγκο των πληροφοριών. Ανέκφραστο βλέμμα που μαρτυρούσε βαρεμάρα, μασώντας μια τσίχλα φράουλα με ανοιχτό στόμα και με το τηλέφωνο στο χέρι. Μάλλον της είχαμε διακόψει μια συνομιλία.

"Πείτε μου"
"Madison O'Nil". Με κοίταξε ανέκφραστη για μερικά δεύτερα και έπειτα άπλωσε το χέρι της σε έναν κατάλογο πιο εκεί. Κατέβαινε τα ονόματα που ήταν γραμμένα σε αυτόν με εκνευριστικές αργές κινήσεις, τεντώνοντας περισσότερο τα ήδη τεντωμένα νεύρα μου.

"Μια κοπέλα που έφεραν λίγο πριν!", έκανα δυνατότερα από ότι περίμενα, λαμβάνοντας κάποια βλέμματα συμπόνιας και κάποια άλλα αγανάκτησης. Αλλά ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να με νοιάξει εκείνη τη στιγμή.

"Σας παρακαλώ, μην μου υψώνεται την φωνή, εδώ είναι νοσοκομείο κύριε! Και ναι είναι στο δωμάτιο 315, δεύτερος όροφος", μου είπε εκνευρισμένη και άφησε τον κατάλογο να πέσει με δύναμη κάτω. Χωρίς να της απαντήσουμε τρέξαμε στις σκάλες, καθώς δεν είχαμε την υπομονή για να περιμένουμε το ανσασέρ.

"313...314...Να 'το!", πλησιάσαμε με γρήγορο βήμα μια γκρι πόρτα, αλλά μια νοσοκόμα μας σταμάτησε πριν μπούμε, βάζοντας τα χέρια της μπροστά μας.
"Δεν μπορείτε να μπείτε". Την κοίταξα αγχωμένος και έστρεψα αστραπιαία τι βλέμμα μου στον κ. David, ο οποίος την κοιτούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

"Τι εννοείτε δεν μπορούμε να μπούμε; Συνέβη κάτι;", κατέβασε το κεφάλι ελαφρά προς τα κάτω. Ένιωσα την καρδιά μου να χάνει τον χτύπο της. Είχαμε φτάσει αργά. Πολύ αργά.
"Δεν είμαι σε θέση να σας πω. Αλλά σε λίγο ο γιατρός θα βγει να σας ενημερώσει. Είστε συγγενείς της;"

"Είμαι ο σύντροφος της και αυτός ο κύριος είναι ένας στενός φίλος μας", είπα και εκείνη έγνεψε, δίχως να πει κάτι άλλο και μπήκε στο δωμάτιό. Σε αυτό το δωμάτιο όπου χαροπάλευε η Madison.
Έμεινα για λίγο να κοιτάω την πόρτα και ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει από το καρπό.

"Έλα κάθισε. Από ότι φαίνετε θα πάρει ώρα. Ό,τι είναι αυτό που κάνουν εκεί μέσα", είπε ενώ εγώ κάθισα αμίλητος στην καρέκλα δίπλα του. Δάκρυα είχαν συγκεντρωθεί στις άκρες των ματιών μου και προσπάθησα να τα διώξω. Έπρεπε να μείνω δυνατός. Γι' αυτήν.