Το κορίτσι του ημερολογίου

κεφάλαιο 21

Είχε μπροστά του την Ζωή να τον κοιτά με εκείνα τα τεράστια και εκφραστικά μάτια και οι λέξεις σκάλωναν στο λαιμό του. Είχε πάρει την απόφαση επιτέλους να της μιλήσει, εφόσον την έβλεπε να είναι καλύτερα τις τελευταίες μέρες. Μάλιστα, για να μην τυχόν και διστάσει, είχε ήδη κλείσει ραντεβού στον ψυχολόγο την επόμενη κιόλας μέρα.

«Φαίνεσαι λίγο ανήσυχος Χρήστο» του είπε μια που δεν μιλούσε εκείνος και τα μάτια της σκοτείνιασαν επικίνδυνα.

Πήρε βαθιά ανάσα κι έτριψε τα χέρια του από αμηχανία.

«Ποτέ δεν σε ρώτησα το παραμικρό για το παρελθόν σου... ποτέ δεν σε έφερα σε δύσκολη θέση με ερωτήσεις» ξεκίνησε να λέει καθώς οι ενοχές και οι τύψεις έστησαν χορό στο κεφάλι του. Τα μάτια του έπεσαν στον καναπέ απέναντι εκεί που είχε κρύψει κάπως άτσαλα την τσάντα της και μαζί με αυτήν το βιβλίο και το ημερολόγιό της.

Η Ζωή συνοφρυώθηκε και κάρφωσε το βλέμμα της στο δικό του προσπαθώντας να καταλάβει που ήθελε να καταλήξει. Η εισαγωγή του δεν της άρεσε καθόλου. Μαύρα φίδια έζωσαν την καρδιά της και συννέφιασε με μιας.

«Καταλαβαίνω!» είπε ξαφνικά κάνοντάς του νόημα να μην συνεχίσει. «Θα φύγω αύριο κιόλας!» συνέχισε καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυα στα μάτια της.

Ο Χρήστος την κοίταξε και άνοιξε διάπλατα τα δικά του. Τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήθελε και βρέθηκε και πάλι εγκλωβισμένος ανάμεσα στην λογική και τα συναισθήματά του.

«Ειλικρινά σ' ευχαριστώ για όλα!» συνέχισε η Ζωή και πλέον τα δάκρυά της χάραζαν τα μονοπάτια τους στα μάγουλά της. «Δεν θα καταχραστώ άλλο την φιλοξενία σου» έκανε να σηκωθεί από την καρέκλα μα τα λόγια του πρόλαβαν και την σταμάτησαν.

«Σ' αγαπώ!»

Η φωνή του Χρήστου κάλυψε το παραλήρημά της και ήταν δική της σειρά να ανοίξει τα μάτια της διάπλατα.

Για λίγα λεπτά δεν μίλησε κανείς τους. Η ανάσα του Χρήστου ακουγόταν μέσα στη σιωπή λες και προσπαθούσε να ρουφήξει όλο το οξυγόνο του δωματίου για να πάρει δύναμη.

«Τι είπες;» ρώτησε ψιθυριστά με τα μάτια ακόμα ορθάνοιχτα.

«Σ' αγαπώ»

«Νόμιζα ότι...» ξεκίνησε να δικαιολογείται μα δεν την άφησε ο Χρήστος να συνεχίσει.

«Όχι Ζωή» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του «αυτό που έχεις στο μυαλό σου βγάλε το. Δεν θέλω να φύγεις» και συνέχισε βιαστικά μην τυχόν και χάσει το θάρρος του. «Είμαι ερωτευμένος μαζί σου... το ότι δέχτηκες να μείνεις μαζί μου, για μένα ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ κάποιος» συνέχισε πιο απαλά μα τα μάτια τους δεν έχασαν λεπτό την επαφή τους.