destiny*'˘'*♡ jikook

[umut]•8

SİZE DAYANAMIYORUM VE YB ATIYORUM. SEVİLİYORSUNUZ💝💖💜💘🥺💞💟😖🤧🤧

Jungkook

Jimin ile pijamalarımızı giyip yatağa uzanmıştık. 1-2 haftadır Jimin evimde kalıyordu ve böyle uyumaya alışmıştık. Jihyun sayesinde Jimin annesi ile konuşmuştu. Her şeyi bir bir anlatmıştı ve güvende olduğuna zor da olsa ikna etmişti annesini. Burada ne kadar kalabilir gerçekten bilmiyordum.

Babası şirket sahibi olduğu için tanınır bir adamdı. Eğer şirketleri batmasaydı ve gündem bu olmasaydı kesinlikle şu an da Jimin benim yanımda olamazdı.

Jimin'i bulmak için elinden ne geliyorsa yapardı. Yani Jimin böyle söylemişti. Babasının ne kadar inatçı ve hırslı bir adam olduğundan bahsetmiş ve benim bile gözümü korkutmuştu.

Henüz kayıp haberleri görmemek bizi şimdilik rahatlatıyordu. Bizi sokakta gören bir insan bile bizim için tehlikeli olabilirdi. İşe kendimi de katıyordum çünkü eğer Jimin bulunursa beni de muhtemelen sorguya çekeceklerdi. Belki de tutuklayacaklardı. 'Ünlü şirket sahibinin oğlunu bunca zaman evinde sakladı' diye türlü haberler dönecekti.

"Ne yapacağız?"

Söylediği şey ile kapalı gözlerimi açtım. İki saattir kafamda dönen düşünceleri atıp uyumaya çalışıyordum fakat demek o da uyuyamamıştı.

"Bilmiyorum. Ama elbet bir yolu vardır."

"Yolu yok. Beni sonsuza kadar saklayamazsın Jungkook"

"Ümitsizliğe kapılma."

....

"İşte böyle hyung. Polisler her yerde Jimin'i arıyor. Lütfen kimseye söylememeye çalış."

"Tamam Jungkook bana güvenebilirsin. Hoseok ve Seokjin'e de söylemem merak etme"

"Teşekkürler hyung. Kapatıyorum"

"Sonra görüşürüz Jungkook"

Telefonu kapatıp koltuğa oturdum. Bu işin içinden bir şekilde de olsa çıkmalıydık ve aklıma hiç bir şey gelmiyordu. Jimin ise çoktan umudunu kaybetmişti. Kapının her çalışında polislerin geldiğini sanıp gerilmesi beni de yıpratmıştı. 

"Jungkook, ne yapıyorsun?"

Jimin gelip yanıma oturduğunda kafamı kaldırıp yüzünü inceledim. Yeni uyanmıştı ve yüzü şişmişti. Saçları dağınıktı. Ve çirkin görünmesi gerekirken neden bu kadar güzel olduğunu sorguluyordum. Bu eve geldiğinden beri pek dikkat etmemiştim yüzüne. Yalan söylemeyeceğim ...cidden güzeldi.

"Düşünüyordum. Polisler henüz bizi bulmadı, rahatız ama ya komşular görmüşse diye içim içimi yiyor. Ya gider ihbar ederlerse ne yapacağız?"

Sessizliğini korumayı seçti bir süre. Ardından gözlerini gözlerime odakladı.

"Sen dememiş miydin? Ümizsizliğe kapılma diye?"

Bunu o kadar duygulu söylemişti ki...  Ona deli gibi sarılmak istiyordum.

"Dedim...çünkü sen tamamen pes etmiştin. Baban seni öldürse de öldürmese de umrunda olmayacaktı. En azından içinde küçücük de olsa bir umut olsun istedim. Ben de umutluydum, yine de bir şans olduğunu biliyordum ama sen bu şansı görmedin. Bu yüzden ümitsizliğe kapılma dedim. Kapılma ki bu olayın içinden birlikte çıkalım"

Gözlerime öylesine bakıyordu ki...

Bir an da kollarını boynuma doladığında, beline kollarımı sardım. Aynı anda burnuma kokusu yayıldı. Az çok bu kokuyu tanıyordum fakat bu kadar yakından ilk kez soluyordum. Eşsizdi.

Kollarını boynumdan ayırdıktan sonra kendisi kadar minik bir teşekkür edip odama koştu. 

Tek bildiğim şey ise; son zamanlar da duygularımın aşırı yoğunlaştığıydı.

...

"Merhaba, bir ihbar da bulunacaktım."

...

Sizi kırmak istemediğim için küçük bir geçiş bölümü yayımlamak istedim.💞💓🥰 Ortalık bu saatten sonra biraz karışacak gibi...