Clock Of Destiny

Chapter 13: Saved by my girl

---JEROME'S POV---
Andito ako ngayon nakaupo sa ospital. Manginig-nginig na halos yung buong katawan ko sa nangyari. I'm still waiting for her. So this is the one she's thinking about. She's.. Afraid to lose me.

SHE LET HERSELF GET HURT INSTEAD OF ME.

———FLASHBACK———

I was about to go to her but hindi ko pala napansin na may truck ng papalit sa akin. Nagulat ako kase she run to me and push me hard para mapunta ako sa gilid. I heard her saying that "I'll save you" and boom. She got hit by the truck. Nanlaki ang mata ko ng makita ko na nakahiga siya, duguan. Dali dali akong lumapit sa kanya at tinawagan yung ambulansya. I hug her near my chest and cry. Please fight. I was already shouting for help even tho nakita ko na sa gilid ng mata ko yung ambulansya.

———END OF FLASHBACK———

Damn it.. I promised that I'll be the one who'll protect and save her but this time around, siya ang nagligtas sa akin. How did she knew that this is gonna happened? Did she use her necklace again? Aishh. Gulong gulo na ako. Sa imbes na umiyak ng umiyak at sisihin yung sarili ko, I decided na bumaba muna sa canteen dahil sa sobrang pagkagutom ko. Natapon kasi yung bitbit kong streetfoods kanina. Nang makabili na ako ng kape ay umakyat na ule ako upang antayin yung sasabihin ng doktor. 

---XY'S POV---
Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa akin. Nagising ako sa isang ospital at kitang kita ko na naka white dress ako. Ang ganda. Napansin ko na may kumatok sa pinto kaya sinabi kong "Come in", laking gulat ko when I saw her. My mom. Niyakap ko siya ng mahigpit. "Sweetie, I miss you", habang hinihimas niya yung buhok ko. I was like crying a river to her. "Mom.. Can I just come with you? I can't take this anymore", ani ko sa kanya. "Pero paano mo yung mahal mo? Si Jerome?", nung sabihin niya yun ay nanlaki ang aking mata. I don't know what to say or do. I-i can't leave him just like that. "You still wanna come with me?", she handed her hand to me. I just hold her hand and smile. "Can I just think about it mom? Gusto pa kasi kitang makausap.", nakangiting sabi ko sa kanya. "Ofcourse, sweetie". Lumabas na kami ng kwarto upang pumunta sa isang lugar para mag usap.

---JEROME'S POV---
Ubos na yung kape ko nang makita ko yung doktor na papalapit sa akin. Mabilis akong nag ayos ng sarili ko at tumayo. "Jerome Coleman?", tanong niya sa akin. "Yes po, doc.", atat na ako malaman yung balita tungkol sa kanya. "Kaano ano mo si Ms. Xyanaya?", uhmm.. Ito tayo sa tanong na ito ih. "F-friend", did I just stutter? "Ah, I see. So yung mga napansin namin sa kanya is--".

---XY'S POV---
"Galit ka pa rin ba sa daddy mo?", tanong niya sa akin. "Mom.. If I'm going to be honest, malaki talaga galit ko kay daddy after what he did to you. Lalo na sa akin. Sarili niya akong anak tapos hinayaan niya na babuyin ng isang matanda na hindi ko naman kilala? Mom.. It hurts. So badly. Here.", sabay turo sa puso ko. "That's why lumaki akong parang wala pake sa tao. I acted to be scary para walang tao ang makipagkaibigan sa akin. Not until..", napatigil ako sa sasabihin ko. "Not until what?", nakangiting tanong sa akin ni mom. Alam kong alam niya dahil all this time is she's around. She's with me. "Not until.. This guy, pumasok sa buhay ko.", rinig na rinig ko yung ayiiiiee na asar ni mom. Shet I'm blushing. Lumingon ako sa kanya at tumawa. I miss you, mom.