Clock Of Destiny

Chapter 4: HIS Past

--- JEROME'S POV ---
I am sitting here inside the principal's office. Handa naman talaga sa kung anong parusa ang ibibigay sakin after ng ginawa ko kay Xy. I shouldn't have done that. What am I thinking? "Mr. Coleman, kitang kita sa CCTV ng campus ang mga ginawa mong pang bubully kay Ms. Reyes. Ano bang ginawa niya sayo so that you can have a guts to do that kind of stuffs?", tanong ng principal. I sigh. "Ms. Principal, I'm sorry. Naisipan ko lang talaga na asarin siya ih. I didn't knew that it will push her buttons to jump off the rooftop. Pero handa naman po ako sa parusa na ibibigay niyo sa akin.", sabi ko sa principal. Screw yourself, Jerome. Anong magagawa ng sorry mo kung nasaktan mo na si Xy? "No need for you to be expelled or suspended, Mr. Coleman. But I guess, bababa ang ilan sa mga grades mo.", gulat ko ng sabihin sa akin na there's no need for suspension or expelled man lang. "P..po? What do you mean?", tinitigan ako ng principal, "I recieved a text from your professor and Xy requested na huwag kang bigyan ng parusa since tinulungan mo pa rin naman siya." Huh?.. Why would you do that, Xy? So I guess, she's awake now. "You may go, Mr. Coleman."

--- XY'S POV ---
Andito ule ako, nakaupo sa garden. Looking at the sunset makes me calm down a little bit after that chaos. Sinabi na rin ng nurse na pwede daw muna na hindi ako pumasok dahil baka daw kung ano pa ule mangyari sakin. "Hey.. Xy", lumingon ako and yeap, it's Jerome. "Hey.", maikling sabi ko. "Uhm.. I just wanted to say thank you.. At hindi mo hinayaan na masuspend or ma expelled ako dahil sa ginawa ko sayo. I owe you one.", rinig rinig na sa boses niya ang pagsisisi. "Nah, it's okay.", yes. I told you, wla akong sa mood makipag usap talaga sa iba. "Can I join you here for a while?", tumango lang ako. "About sa nangyari kanina---", I cut him off. "Just don't talk about it. It's fine.", napabuntong hininga na lamang siya. No one decides to talk and just enjoy the sunset until.. "Hindi ko na talaga alam kung anong nangyayari sakin. I shouldn't have done that in the first place. I actually like seeing people suffer infront of my own eyes. Walang compared yung nararamdaman nila sa kung ano man dinadala ko hanggang ngayon.", ani niya. Hmmm, I guess mag oopen up siya about sa pang bubully niya.

--- JEROME'S POV ---
I decide na ikwento na lang sa kanya yung dahilan ko bakit ako ng nambubully at kung ano yung nangyari sa part ko.

------FLASHABCK------
I was 6 years old when my parents died in a car accident. Sa loob loob ko, saan ako ngayon titira? Saan ako ngayon pupunta? We're too far away from my grandparents at ayoko ng bumalik sa city dahil sa baka ako pa patayin nila dahil sa anak ako nila mommy and daddy. Wanted sila that time. I was roaming down the streets not until may nakakita sakin na isang babaeng naka uniform, color yellow. And dinala niya ako sa loob ng isang bahay. Ang daming bata. Where are their parents? Patay na rin ba katulad nina mommy and daddy? Naupo ako at nag try na makipag usap sa mga bata.
~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~
I was 9 years old back then when I was adopted by the Coleman Family. Ang yaman nila. And I have 2 siblings, Jannete and Ryle. Simula nung dinala ako ni mom and dad sa bahay nila, hindi ako kinakausap nina Jannete at Ryle. More like, sinasaktan pa nila ako. Ayoko naman magsumbong kina mom and dad dahil baka hindi ako paniwalaan. After all, I am only adopted.

Tiniis ko lahat ng ginagawa ng mga kapatid ko sakin. Hindi rin ako nakakakuha ng sapat na atensyon galing sa mga magulang namin. All they have in their minds are a lot of work. Companies. Collab. Business trip. Yes, they always give everything we wanted but can't deny na need ko lang naman ng atensyon nila. After my biological parents died, nangungulila nako.

----END OF FLASHBACK----
"That's the reason why I bully people inside this campus. Actually, ilang beses nako napapalipat lipat ng school dahil sa expelled ako. The cause is ofcourse, bullying. All I want is attention. I've been through alot.", alam kong pinipigilan niya lang umiyak upang hindi siya magmukhang kawawa sa harap ko. Imagine that, seeing the bully cry because of what they're keeping deep inside their heart. "Hmmm, how old are you?", tanong ko. "16". Shoot. Mas matanda pala ako and yet? *chuckles*. Kids these days. "Ikaw ba?", balik na tanong niya sakin. "17, haha". Nanlaki mata niya, "Ha? Ate?! Hala sorry po", I planted a small smile on my lips, "Don't call me ate. It's weird. Xy nalang.", tumawa siya. Hmmm, this guy is something. "How about you?", "Hmmm?", bakit parang kinabahan ako sa tanong niya?.

"Can I know your story?" -Jerome