The summer of 2017

Kabanata 3

Player

I took a deep sighed after ending the video call from my Mom. She was half-furious and half-worried nang tumawag siya kanina. Pilit niya akong pinapaamin kung saang lugar ako nagpunta but I didn't tell her. Instead, I assured her na safe naman ako dito sa lugar. She also said that Dad already left to America feeling disappointed to my little rebellious act.

I admit it, nakokonsensya ako sa ginawa ko but what should I do? If hindi ko naman ginawa ito ay hindi naman nila ako bibigyan ng pagkakataong pumili at mag-decide para sa sarili kong buhay. They are always used to Aubrey Furtajado who is always willing to follow all their orders and decisions. I am too afraid that if I won't follow them, ay bigla nalang nila akong iiwan dalawa. Ito ang unang pagkakataon na hindi ko sila sinunod.

I took a deep breath again. Ibinaba ko ang mga paa ko sa buhangin at unti-unting itinulak ang aking sariling sakay sa duyan. It is hanging in the middle of the two coconut trees facing the ocean. Nagsisumula na ang dahang-dahang pag-ugoy ng duyan.

It's after lunch already at natapos ko ng baybayin ang dalampasigan. Sabi ni Lola Ruth ay marami pa raw magagandang beach dito sa isla. I guess I'll visit them in the coming days. For now, I'm just going to enjoy this view infront of me. Kinuha ko na muna ang ballpen at notebook sa gilid ko at nagsimula ng sumulat.

I badly wanted to take up a course related to writing but my parents won't agree with me. My Mom wanted me to take education while my Dad wanted me to take something related to business.

Masyado akong abala sa pagsusulat when I suddenly felt something. I look up and there I saw a man walking at the seashore, palapit siya sa akin. Kayd is wearing a striped beach sando paired with his plain dark blue short. He's aura screams of confident and something that I can't figure out. Looking at him now, di ko na mabilang sa sarili ko on how many times I drool over him. Makalaglag panga naman kasi talaga sis ang dating niya!

Iniwas ko ang tingin ko ng magtama ang mata naming dalawa. Naalala pa ang pagsigaw ko sa kanya kaninang umaga at ang expired na dapat paghingi ng paumanhin at pagsasabi ng pasalamat. I uncomfortably shifted my position; I crossed my legs. I felt him stop walking just a few meters away from me. I looked at him, umupo siya sa buhangin sa ilalim ng puno ng niyog. Nakatingin lang siya sa dagat sa harap namin.

Nabalot kaming dalawa ng unkomportableng katahimikan. On a second thought, baka ako lang ang di kumportable? Prente lang siyang nakaupo sa buhangin at walang pakialam sa presensya ko.

"Sorry kanina..." I broke the silence. Tumango lang siya ng di tumitingin sa akin. Attitude ka, teh?

And another minutes of silence again.

"Sorry too" gulat akong napatingin sa kanya. My irritation for him melts ng makita ang sincerity sa mga mata niya. "Wala lang ako sa mood kanina..." he bit his lower lip before he continues, "I know that doesn't justify my action. Sorry"

Idinuyan ko ulit ang sarili. Habang pinapakiramdaman ang preskong hangin na dahilan upang lumipad ng marahan ang buhok kong hanggang balikat.

"Wala na 'yun. Ang OA ko rin lang talaga kanina" mahina pa akong humalakhak. "Salamat rin sa pagtulong sa akin last night ah..." naputol ako ng maalala ang awkward na una naming pagkikita. Naramdaman ko na naman ang init sa mukha ko. Parang nabasa niya ang lumalaro sa isipan ko kaya napangisi siya. Naman!