Today, tomorrow and the day after

Chapter 2 (unicode)

ဆရာ့ကို ကြိုက်နေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရပြီးနောက် ဝမ်ရိပေါ်တစ်ယောက် အခြေအနေမကောင်း။ ညညဆို မဟုတ်တရုတ် အိပ်မက်တွေမက်တတ်လာတယ်။ ဆရာ့ရဲ့ coat ကို ဆွဲချွတ်လွှင့်ပစ်၊ ဆရာ့ရဲ့ရှပ်အင်္ကျီအဖြူကို ကြယ်သီးဖြုတ် ဖယ်ရှားလို့ ဆရာ့ကိုယ်လုံးလေးကို မွေ့ယာပေါ် ဆွဲလှဲမိတဲ့အကြောင်း အမြဲမက်တယ်။ အိပ်မက်ကနိုးတိုင်း ရိပေါ်ရဲ့ အငယ်ကောင်က ဖျတ်လတ်တက်ကြွနေတာ အံ့သြစရာ။

နောက်ပိုင်းကျ အိပ်မက်တွေနဲ့တင် မဟုတ်တော့ဘူး။ ထောင်မတ်လာတတ်တဲ့ အငယ်ကောင်ကို စိတ်လျှော့ပေးဖို့ သူ ရှောင်းကျန့်ကိုတွေးရတယ်။

ရှောင်းကျန့်ရဲ့အသံ ရှောင်းကျန်ရဲ့မျက်နှာ......ရှောင်းကျန့်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတိုင်းကို သူတွေးတယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ အင်္ကျီဖရိုဖရဲနဲ့ ရှက်သွေးဖြာနေမယ့် ရှောင်းကျန့်ပုံစံကို သူမြင်ယောင်ရတယ်။ ဆရာရှောင်းကျန့်ကိုတွေးရင်း ဖြေလျှော့ခဲ့တာ ဘယ်နှခါရှိပြီလဲတောင် မမှတ်မိတော့လောက်အောင် အခြေအနေက ထိန်းချုပ်ရခက်ခဲ့တယ်။

တစ်ဆက်တည်းမှာ ဆရာဟာ ပိုင်ရှင်ရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိကလည်း ရိပေါ်ကို ခပ်နာနာ ထိုးနှက်လေ့ရှိတယ်။

"ဒီကောင်တွေ ကစားမယ်ဆိုတာ ငါ့တောင်မပြောဘူး"

သူ့ကိုမခေါ်ဘဲ ဘတ်စကတ်ဘောဆော့နေကြတဲ့ ကောချန် (လန်ကျင်းရီ) တို့တစ်သိုက်ကို မျက်မှောင်ကျုတ်ကြည့်နေမိတယ်။ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ သူ့မျက်လုံးထောင့်ကနေ တစ်ခုခုဖြတ်သွားတာတွေ့လိုက်တယ်။ ကြောင်အမြီးလေးလိုပဲ။

ကျောင်းဆောင်ရဲ့ ချောင်ကျတဲ့နံရံနားရောက်တော့ ကြောင်ဖြူလေးတစ်ကောင်ခွေအိပ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ ရိပေါ် အနားတိုးသွားတော့ ကြောင်က မော့ကြည့်တယ်။

"မင်းက ကြောင်ဖြစ်ပြီး ရုပ်ဆိုးလိုက်တာ ရုပ်ကပေကပ်ကပ်နဲ့"

တကယ်လည်း ကြောင်ရုပ်က ဂျစ်တူးရုပ်။ သူ့ကိုမတူသလိုမတန်သလိုတောင် ပြန်ကြည့်နေသေးတယ်။ အမယ် အရွယ်ကဖြင့် ကိုင်ပေါက်ရင် လွင့်သွားမယ့်ကောင်ကများ.....။

စိတ်ကသာ အဲလိုတွေးနေပေမယ့် လက်တွေ့မှာတော့ ကြောင်လေးကို ပွတ်သပ်ဖို့ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ကိုင်ဖို့လက်လှမ်းချိန်မှာပဲ သကောင့်သားက ဖက်ကနဲကုတ်ထည့်လိုက်တယ်။