Barış 11 yaşındaydı .Okuldaki kankalarıyla şehir dışındaki her zaman futbol antremanı yaptıkları yere maç yapmaya gidiyorlardı . Maç yapmaya giderken ağaçlıktan geçip sahaya varıyorlardı. Aslında kestirmeden gidebilirler ama o zaman mezarlıktan geçmeleri gerekiyordu. Kestirmeden gidebiliecek cesareti olan kimse yoktu açıkçası . Uzun yoldan geçip maç yapmaya başladılar . Saatin 6 yı geçtiğini hiç biri fark etmememişlerdi . Çocuklar evlerine geç kalmamak için . Barış ortaya bu durumda mezarlıktan geçelim diye laf attı ortaya . Hepsi ya ne olcak diyim yuruduler ama mezarlığa gelince hiç birinin çıtı bile çıkmıyordu . Bu sefer Mert olaya e atıp önde ben olurum diye söyledi bu sözün ardından herkes Mertin arkasına geçmişti Etraf zifiri karanlıktı. Çocuklar sessizce Mertin’ın peşi sıra ilerlediler. Yolun yarısına gelinmişti ki yan taraftaki mezarlıktan bir el uzandı. Barış'a biri “ Tut elimi, benim elimi tut “ diyordu derinden gelen bir ses. Barış irkildi. Yüreği ağzına gelecekmiş gibi oldu. Çok korktu. Arkasına , önüne Merte ve diğer arkadaşlarına baktı. Kimse yoktu. Hani arkadaşları neredeydi? Mert nerdeydi ? Gerisin geriye dönüp kaçmaya başladı. Hızla mezarlıktan çıktı. Hedefi top sahasıydı. Oraya ulaşmak istiyordu. İki kere arkasına da bakmıştı. Gördükleri tarifi imkansız şeylerdi. Peşinde ölüler vardı. Barış top sahasına vardığında bugünkü maçta gol attığı kalenin içine yattı. Arkasında kalenin filesi vardı. Uzanıp tutmaya çalışan olursa fark ederdi. Tehlike gelse gelse önden gelirdi. Böyle bir şey olursa o zamanda ona göre davranırdı.Kalenin içine girdiği andan itibaren peşindekilerin kaybolduğunu anladı. Yine de her an tetikteydi. Gözleri dört bir yana fır dönüyordu. Barış o gece sabaha kadar uyanık bekledi. Güneşin doğuşunu görmek kimseyi Barış kadar sevindirmezdi herhalde . Derin bir oh çekti ve gerisin geri dönüpormanlıktan geçerek evine vardı. Her gün , her gece kabus görüyordu . Aylarca evden dışarı çıkamadı.
