Until We Meet Again (Completed)

PROLOGUE

Sa panahon ngayon madaming tao ang gustong mamuhay sa imahinsayon na lamang kaysa reyalidad. Masisisi ba natin sila? 

Mas  masaya naman kasi mamuhay doon ,dahil ang reyalidad ng buhay ay masyadong masakit at malupit.

Kaya madaming kabataan ang tipong magbabasa nalang ng mga fiction stories tapos magiging masaya sila pag masaya yung character, tapos pag nasa climax na iiyak-iyak nalang sila kasi di kaya yung mangyayare sa bida tapos magiging masaya ulit kasi napagtagumpayan ng bida yung problema niya. Tapos, tapos na yung buhay nila.

Pero may pagkakapareho pa rin naman ang imahinsayon sa reyaliad diba? Dahil buhay pa rin ito na parang gulong lang din masaya, malulungkot at magagalit, magpapatawad, susugal at maaaring magsisi o hindi depende naman kasi sa tao yun.

Life is full of mysteries ika nga, because in life there are many circumstances that will test our potentialities and also our limitations. But at the end of our journey the way we look in an object can change the way we experienced it.

Actually I believe that some scenery in my favorite fictionalized stories will become surreal and I can't wait to feel it and do what the antagonist do also. To overcome those struggles, pero kakayanin ko ba? Kasi ayon sa nabasa ko kinaya nilang lahat yun. Pero bakit masyadong mahirap pala pag sa sarili mong laban at mundo magaganap yun.

Dahil ngayon di ko alam ang gagawin ko sa buhay, di ko alam ang disesyon na papanindigan ko.....

........................

"Ali pwede naman na dito mo imeet ang gusto mong professional, bat di mo gawin? Ang daming offer sayo bat kailangan pa?-"

"That's enough Bry" sabay alis sa coffee shop kung saan mag dadate sana ng kami ng matino. Arrgghh nakakafrustrate siya, he always insisted to stay in this country like what the hell I want to enjoy my life and also to experience other life my goodness.

"Babe can you please stay, I'm sorry ok it's just like ang bilis naman kasi"

Abot nya sa kamay ko at pinaharap ako sa kanya. Ito, ito ang ayaw ko yung makita siyang nahihirapan pero bat ang selfish naman niya at ganon din ako? Why can't we just meet in the same path? Is it hard?

"Brylle, I just want to enjoy the remaining days pero we always ending up in this shit situation" nahihirapan na din ako. Pero matagal na tong plano ko at gusto ko may payback time sa mga magulang ko I know it's not my responsibility pero ganon yung feeling ko.

Di niya ramdam yun kasi mayaman sila, as in rich like hell. Pshhh people will never know kung paano magisip ang mga taong isang kahig isang tuka.

"Ok fine, let's go to Mall after that we'll talk, right?" pinaikot ko nalang ang mata ko at kinalma ang sarili ko goshhhhh bat ba mahirap intindihin yung gusto ko, di naman kami ganto he always understanding naman eh.

So we do what the normal couple do, pumunta kaming mall at kumain muna sa isang fast food chain this is our favorite routine when we are in good terms, how I'm going to miss this.

"Ali, kain na wag mo kong titigan" bigla naman akong nagulat at nakatulala na pala ako sa kanya nginitian ko nalang sya at kumain.

"You know babe, your asking too much sabi mo enjoy natin to pero ito ka tulala ka naman parang ayaw mo naman ienjoy gulo mo din" natatawang sabi nya di ko alam kong sarcastic ba or what.

"I'm sorry babe, anyway anong movie masarap panuorin" pagdidivert ko nalang para naman makalimutan yung gusto niyang sabihin, ganto ako lagi pag alam kong malulungkot na naman siya ililihis ko na para di namin maisip na aalis ako para sa pangarap ko. Selfish ba pakinggan?