Kanser

7. Bölüm: Ben sevdiklerimi kaybettim sen kaybetme...

Gerçekten anlamıyorum Mina içinde yanan bu ateşin iyice alev almasına izin mi verecekti? Eğer o alevin içinde yanmasına izin verirse gelip ben söndüreceğim. Sonuçta biz birlikte güçlüyüz.

"Söndüreceğim Mina görüceksin."
"Umarım söndürürsün Alya."

Mina ile orada oturmuş gökyüzünü izliyorduk. Az önce o kadına ve babasına dediklerim için üzgün değildim. Bunu hakketmişlerdi.
Bilmiyorum belkide fazla ileri gittim ama hakkettiler.

"Mina üvey baban daha önce seni böyle korkutmuş muydu?"
"E-evet."
"Pislik adam pislik!"
"Sakin ol Alya."
"Bunları neden daha önce anlatmadın?"
"Boş ver."
"Peki."

Sinirden yerimde duramıyordum. İnsan kızına bunu nasıl yapardı. Aklım almıyor. Ayağa kalktım ve derin nefesler aldım.  Başımı yukarı kaldırdığımda annesi bizi izliyordu. Annesi bile demek istemiyorum. O kadın bize bakıyordu. Konuşmaya başladım.

"Neden bakıyorsun ha?"

Annesi cevap vermeden içeri girdi.

"Alya boş ver gidelim."
"Peki gidelim."
"Bence bababını aramayalım. Otobüsle gidelim."
"Olur."

Mina ile birlikte durağa doğru yürümeye başladık. Mina konuşmaya başladı.

"Bunları baba anlatma."

"Ama Mina resmen seni tehdit ediyorlar."

"Alya babama söyliceksin ne olacak? Babam anneme dava açacak. Belki annem yalan uydurucak. Belki velayetimi anneme verecekler. O yüzden babama söyleyemeyiz."

"Mina... Üvey baban seni tehdit ederken sizi videoya çektim..."

"Ne neden çektin?"

"Üvey babanı hapse attırabiliriz. Ya da annene uzaklaştırma cezası verirler. Sana yaklaşamazlar."

"Alya o videoyu sil! Annem saçma sapan yalanlarıyla her şeyi mahveder. Sil o videoyu!"

"Peki..."

Tabiki de videoyu silmicektim. Mina korkuyordu sadece sildim dicektim. Video bende kalmalıydı. Biz konuşurken durakta beklemeye başladık. 5 dakika sonra otobüs geldi. Otobüse bindik. Yan yana oturduk. Hiç konuşmadık. Çünkü ikimizde kötü bir gün geçirmiştik. Eve vardık. Ve ödeme yapıp otobüsten indik. Mina konuşmaya başladı.

"Alya bak ben sevdiklerimi kaybettim sen kaybetme... Ailenle vakit geçir. Onların değerini bil. Ben kaybettim sen kaybetme."

Mina bunları söylediktem sonra donakalmıştım. Haklıydı. O an düşündüm de ailemle en son ne zaman vakit geçirdim? Eve gidimce ilk iş hatalarımı düzeltmek olacaktı.

"Haklısın. Mina"
Mina gülümseyerek eve gitti.  Kapıya tıkladı ama kapıyı kimse açmadı. Bana baktı ve hemen yanıma geldi.

"Acaba babam sizde mi?"
"Olabilir bakalım."

Mina ile birlikte bizim eve doğru ilerledik. Evin önüne geldik. Kapıya tıkladık. Kapıyı annem açtı.

"Hoşgeldiniz kızlar."
"Hoşbulduk anne."

Ben içeri girerken Mina anneme soru sordu.

"Pınar abla babam burda mı?"
"Burda tatlım. Gel içeri."

Mina yavşça ayyakabılarını çıkarıp içeri girdi. Mina ile birlikte salona girdik. Babası orada babamla konuşuyordu.

"Mina kızım hoşgeldin de niye yalnız geldin? Beni arasaydınya."
"Bir şey olmaz baba otobüsle geldik işte."
"Bir daha olmasın."
"Ta-mam."