Piekło Obiecane

Rozdział 2 - Annelie, Annnelie! Obudź się, dziewczyno!

Rozdział 2 — Annelie, Annelie! Obudź się, dziewczyno!

1.

Zeznanie Emmy Olsson (22 czerwca, 16:30, przesłuchujący detektyw Lars Rohlén)

Detektyw Rohlén: Wiem, że jesteś zdenerwowana, Emmo, to  zrozumiałe, ale muszę wiedzieć kiedy i gdzie dokładnie ostatnio widziałaś Albina Blixta.

Olsson:  Nigdy tego nie zapomnę. Nigdy. Chyba potrzeba mi valium. Nigdy nie  brałam, ale teraz byłoby jak znalazł. Do tej pory mam serce w gardle.

Detektyw Rohlén:  Jestem pewien, że po naszej rozmowie lekarz przepisze ci coś na  uspokojenie. Chyba mogę to załatwić, na razie jednak chcę, żebyś myślała  trzeźwo. Rozumiesz to, Emmo, prawda?

Olsson: Tak, oczywiście.

Detektyw Rohlén: Proszę po prostu powiedzieć co widziałaś, i na dzisiaj kończymy. Możesz to dla mnie zrobić?

Olsson:  Dobrze. Koło szóstej, był chyba 14 czerwca, wyszłam z Albinem i Emilem  Norström z domu Emila na Storgatan 24. Spotykamy się tam co sobotę na  próby zespołu. A raczej, spotykaliśmy się tam, kiedy Albin... Wie pan,  kiedy Albin żył. Chociaż ja nadal sądzę, że on żyje. Co miałby robić nad jeziorem? Wiecie cokolwiek?

Detektyw Rohlén: Chwileczkę, cofnijmy się. Wyszliście z domu Erika Norström na Storgatan 24 o godzinie szóstej...

Olsson:  Może trochę wcześniej. Poszliśmy na Kapellgatan, to zaraz przy  bibliotece. Potem poszliśmy w stronę Ahllöfsparken, żeby... Żeby się  napić. Starszy brat Emila czasami kupuje nam piwo. Nie powie pan nikomu,  prawda?

Detektyw Rohlén: Czy co sobotę chodzicie tą samą trasą?

Olsson: Nie, czasami chodzimy aż do Starej Stacji, żeby coś zjeść, jeśli akurat nie mamy piwa. Mają tam tanie jedzenie.

Detektyw Rohlén: Co zdarzyło się w Ahllöfsparken?

Olsson:  W sumie to nic szczególnego. Wypiliśmy po jednej trzeciej puszki piwa  za sceną, a potem siedzieliśmy tam aż się ściemniło. Chociaż nadal było  jasno, w końcu mamy białe noce, prawda?

Detektyw Rohlén: Zauważyłaś coś szczególnego tego dnia?

Olsson: Nie, nic szczególnego. Albin miał tego dnia dobry humor i to wszystko.

Detektyw Rohlén: Która mniej więcej była godzina, kiedy się rozeszliście?

Olsson:  Nie spojrzałam na zegarek, ale gdzieś tak wpół do dziewiątej. Może za  dwadzieścia. Wszyscy poszliśmy w swoją stronę na Kapellgatan. Albin  szedł w stronę ICA na Gråmunkegräd, Emil wrócił na Storgatan a ja  poszłam do domu wzdłuż Centrumleden. Zawsze tam się rozdzielamy. Albin  mieszka... To znaczy mieszkał daleko od Varpan. Jestem pewna, że nie  poszedł w tamtą stronę. Bo niby po co?

Detektyw Rohlén: Emmo, czy pamiętasz co Albin miał na sobie 14 czerwca, kiedy opuścił Ahllöfsparken?

Olsson:  Nie pamiętam. Mam mętlik w głowie. Może czerwoną koszulę? Było dosyć  chłodno. Tak, na pewno czerwoną koszulę. Rzadko nosi cokolwiek innego,  jak to bywa z chłopakami. To była czerwona koszula, jestem pewna.

Detektyw Rohlén: Czy kontaktowałaś się z Albinem tego dnia, kiedy wróciłaś do domu?

Olsson: Nie, nie miałam takiej potrzeby. Zadzwoniłam dopiero dwa dni później, ale nikt nie odbierał.

Detektyw Rohlén: Emmo, powiedz mi, czy Albin Blixt miał przy sobie taki zegarek, kiedy ostatni raz go widziałaś?

Olsson:  Nie... On nigdy nie nosił takich rzeczy. Jedynie parę sparciałych  rzemyków na nadgarstkach. Też czerwonych. Biedak, nie wiem kto mógł  zrobić coś takiego. Dorwiecie go, detektywie?