cennet veya dünya

6/10

"Bence sizin öfke problemleriniz var Bay Tanrı."

"Ne alaka şimdi?"

"Sırf birkaç kişi kötülük yaptı diye bütün dünyayı yok edecektiniz." Joe şaşkınca aralanan dudaklarını elleriyle kapattı yine. "Neyse ki Noah amca sizi bu fikirden vaz geçirdi ve koca bir gemi yaparak insanları kurtardı."

"O dönemler gençtim küçük dostum."

"İstediğiniz istediğiniz an ölmüyor mu zaten? Neden tufana falan gerek duydunuz? Ve neden bazılarını sakladınız? Yani, onları öldürmezsiniz ve olur biter. Ya da tekrar yaratırsınız. Ama Noah amca çok uğraşarak kocaman bir gemi yaptı." Joe omuzlarını silkti. "Eğer kitapta yazan şeyler gerçekse siz sürekli alkol alıyor olmalısınız Bay Tanrı. Kafanız çok güzel."

"Nasıl konuşuyorsun sen benimle?"

"İnsanları yarattığınız için pişman olmuşsunuz. Hatta tam olarak, yarattığım insanları, hayvanları, sürüngenleri, kuşları yeryüzünden silip atacağım, çünkü onları yarattığıma pişman oldum demişsiniz. Bu doğru mu Tanrım?"

"Evet, yani, sanırım. Çok hatırlamıyorum Joe. Kaç yıl oldu."

"Evet, aynen böyle söyledi. Ben de oradaydım." Noah'ın karşısında belirmesiyle Joe küçük bir şaşkınlık yaşadı.

"Peki Tanrı'yı bizi öldürmemesi için nasıl ikna ettiniz?"

"Zorlandığımı söyleyemem."

Joe ona kısık gözlerle baktı. "Tanrım, neden insanlar kötü olduğu için diğer masum hayvanları da öldürmek istediniz?"

Tanrı duraksadı. "Gençtim dedim ya çocuk."

Küçük Joe ikna olmamıştı. Tanrı'nın Planı denilen şeyin aslında, istemeden oluşan bir tesadüften farklı olmadığını fark etmek onun küçük omuzları için ağır bir yüktü.

Tanrı onun bu sessizliğinden rahatsızlık duydu ve iç çekti yavaşça. Noah peygamber kucağındaki bir su samurunu seviyordu. Joe ona doğru uzattı küçük parmaklarını ve güzel tüylerini okşadı. Zihninin içindeki düşüncelerden, kendisine yer bulamıyordu çocuk.

"Tanrım, size bir şey sormak istiyorum."

"Ah," dedi Tanrı sadece.

Joe onun bu bıkkınlığına alınmadı. "Bizi yaratmak neden sizi üzdü?"

"Bunu nereden çıkarıyorsun Joe?"

"Biz kötüyüz Tanrım." Joe anaokulunda siyahi arkadaşının yaşadığı zorbalığı hatırladı. Ona renkli diyorlardı, sanki bir suçmuş gibi renkli olmak. Beyaz renk değil miydi? Joe bunu anlamıyordu. "Biz gerçekten çok kötüyüz. Ve kötülük yapmaya da devam ediyoruz. Açıkçası, pişman olmanız çok normal olurdu."

"Hayır Joe. Pişman değilim. Her ne olursa olsun, iyi insanlar var. O iyi insanların dünyayı yaşamasını istiyorum. Dünyayı ben değil, onlar daha güzel bir yer yapıyor."

"Ama kötü insanlar onları üzüyor. Hep üzüyor." Noah amcasına dönerken gözleri sulanmıştı. "Keşke o gemiyi hiç yapmasaydınız Noah amca."

Noah peygamberin yüzünde küçük bir gülümseme belirdi. "Sen bunları düşünmek için fazla küçük değil misin dostum?"

Joe başını sallarken ağlamamak için dudaklarını ısırmıştı. Su samurundan ayırdığı elini göğsüne koydu. "Dünyada benim küçük kalbim için çok fazla acı var."

Tanrı onun sırtına dokundu rahatlaması için ve kapıda oluşan gürültüyle üçü birden oraya baktı. Kapının açıldığı ilk an cehennemden gelen çığlıklar duyulmuştu ancak kapandığında bu ses kesildi. Üzerinde ketenden, hoş bir kıyafet olan adam ağır adımlarıyla etrafına bakındı. "George, hoş geldin." Tanrı neşeli bir sesle ona seslendiğinde gözlerini kaldırıp oraya baktı. Küçük Joe merakla olanları izliyordu.

"Ben, cennette miyim?" Adının George olduğunu öğrendiği adam, yavaş bir şekilde bulutların üzerinde oturan üç kişinin yanına vardı. "Burası cennet mi gerçekten?" derken sesindeki sevinçli tereddütü duymuştu Joe.

Gülümsediği anda boğazında takılı kalan son soluk öksürmesine nefes oldu. Parmakları orayı tuttu refleksle. Nefes alamadığını hatırlıyordu. İrkildi.

"George Floyd?" diye mırıldandı yanı başlarındaki bir melek. Ne ara geldiğini kimse görememişti bile. Elindeki tablete bakıyordu sadece.

"E-Evet, benim."

Melek huzurlu bir gülümsemeyle başını kaldırıp onun yüzüne çevirdi. "Cennete hoş geldiniz."

#blacklivesmatter