ေမာ့ခ်ီေဆး႐ုံုထဲသို႔ ဦးတည္ လာခဲ့သည္
"ဆရာမ ခ်ိန္ခ်ိန္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔
ေဆး႐ုံတတ္ေနတဲ့လူနာအခန္း
နံပါတ္ဘယ္ေလာက္လဲမသိ
ဘူးေနာ္"
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ခန ေလးေနာ္
ၾကည့္ေပးပါ့မယ္"
ေဆး႐ုံမွ နာစ့္မေလးက ဖိုင္ေတြကို
တစ္ရြက္ခ်င္းလွန္ၿပီး ႐ွာေပးေနသည္
"ဟုတ္ကဲ့႐ွင္ အခန္းနံပါတ္ ၂၂
မွာပါ "
"ေက်းဇူးပါေနာ္"
အခန္း ၂၂ ႐ွိရာသို႔ ေမာ့ခ်ီ
ထြက္လာခဲ့ေလသည္ ရင္ေတြလဲ
တုန္ေနသည္ တကယ္ျဖစ္ေနမွာ
ေၾကာက္ေနတာလားစိုးရိမ္ေနတာ
လားေသခ်ာမခြဲျခားတတ္ေပ
တစ္ခုဘဲစိုးရိမ္သည္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့
ရင္ေတာင္ကေလးနဲ႔ခ်ိန္ခ်ိန္က သူ႔
ရဲ႕တတ္လမ္းေတြပို ပိတ္ျပစ္ႏိုင္
တဲ့အတားအဆီးေတြ
တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္တဲ့ လက္ေတြနဲ႔
အတူ အံအားသင့္ဖြယ္ရာျမင္ကြင္း
တင္မာသြားတဲ့ေမာ့ခ်ီရဲ႕မ်က္ႏွာ
ခ်ိန္ခ်ိန္ ကေလးကို ခ်ီၿပီး ႏို႔တိုက္ေန
ရာမွ တံခါးပြင့္လာတာေၾကာင့္
ယန္ယန္အမွတ္ႏွင့္
"ယန္ယန္ လုပ္ပါအံုး ကေလး
အီးအီးေတြပါခ်ေနၿပီ"
ဘာမွတုန္႔ျပန္သံ မၾကားရ
တာေၾကာင့္ ေမာ့အၾကည့္
ျမင္လိုက္ရတဲ့မ်က္ႏွာ
ခ်ိန္ခ်ိန္ဘဝအတြက္အမုန္းဆံုး
လူ မျမင္ခ်င္ဆံုးေသာလူသား
"႐ွင္ဒီေနရာကိုဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ"
"ငါလာတဲ့ကိစၥက မင္းေမြးထား
တဲ့ကေလးကိစၥဆိုရင္ေကာ"
"႐ွင္နဲ႔ဒီကေလးနဲ႔ဘာမွမပါတ္
သတ္ဘူးဒီကေလးရဲ႕ဘဝမွာ
အေဖဆိုတာဘယ္တုန္းကမွ
မ႐ွိခဲ့ဘူး"
"ငါကလဲအဲ့တာမ်ဳီးဘဲလိုခ်င္တာပါ
မင္းေခါင္းထဲမွာျမဲျမဲမွတ္ထား
ငါရဲ႕ဘဝမွာဒီကေလးလဲမ႐ွိ
သလိုမင္းလဲဘယ္ေတာ့မွငါနဲ႔
မပါတ္သတ္ခဲ့ဖူးဘူး အခုငါေပးတဲ့
ပိုက္ဆံေတြယူၿပီးငါနဲ႔
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႔ႏိုင္တဲ့
ေနရာမွာ မင္းဘဝတစ္ခုလံုးကို
ျမဳပ္ႏွံျပစ္ရမယ္ ဒီကေလးကိုေတာ့
ငါေခၚသြားမယ္တကယ္လို႔ မင္း
ငါေျပာတာကို
လက္မခံဘူးဆိုရင္ နန္းေတာ္ထဲ
ေရာက္ေနတဲ့မင္းရဲ႕ေမာင္ အား႐ွန္႔
ကို ငါဘယ္လိုဒုကၡေရာက္ေအာင္
လုပ္မလဲဆိုတာ မင္းျမင္ေစရမယ္"
